Αντίο στον δημιουργό του θρυλικού κλαμπ «Αυτοκίνηση» Μάκη Σαλιάρη. Έπαιξε ως ντράμερ μαζί με τον Ερικ Κλάπτον και διακρίθηκε στα ράλλυ ταχύτητας.

Έφυγε νικημένος από ανίατη ασθένεια, ύστερα από θαρραλέα μάχη για μεγάλο χρονικό διάστημα ο Μάκης Σαλιάρης, σε ηλικία 71 ετών. Ήταν ο ιδρυτής της θρυλικού κλαμπ «Αυτοκίνηση» που άλλαξε τον τρόπο της διασκέδασης στη νυχτερινή Αθήνα των 80s. Ο ίδιος υπήρξε σε όλα ενεργός και πρωτοπόρος και την δεκαετία του ΄60 πρωταγωνίστησε στη δημιουργία ελληνικής ροκ σκηνής συμμετέχοντας σε διάφορα συγκροτήματα. Ήταν ντράμερ στους Stormies, το συγκρότημα στο οποίο συμμετείχαν ο Ντέμης Ρούσσος και ο Λουκάς Σιδεράς των Aphrodite’s Child και στους We Five.

Οι We Five που δημιουργήθηκαν μετά τη διάλυση των Juniors που αποδεκατίστηκαν σε τροχαίο δυστύχημα. Ο κιθαρίστας Αλέκος Καρακαντάς επέζησε της σφοδρής σύγκρουσης με φορτηγό και όταν ανάρρωσε εντάχθηκε στο γκρουπ στο οποίο ο Σαλιάρης έπαιζε κρουστά και μπάσο ο Ντέμης Ρούσσος. Μάλιστα είχε την τύχη να παίξει μαζί με τον Ερικ Κλάπτον όταν βρέθηκε στην Αθήνα. Είναι μια ιστορία που κάποιοι αμφισβήτησαν, αλλά πλέον έχει αποδειχθεί μέσα από μαρτυρίες και ντοκουμέντα της εποχής.

Μάκης Σαλιάρης και Ντέμης Ρούσος

Η αγάπη του για τα αυτοκίνητα και την ταχύτητα τον έκαναν ριψοκίνδυνο και πρωταθλητή Στον πρώτο του αγώνα με αγωνιστικά αυτοκίνητα έχασε τον έλεγχο και έπεσε σε γκρεμό! «Από τότε έμαθα ότι όταν κάνεις λάθος δεν πρέπει να προσπαθείς ποτέ να το διορθώσεις», έλεγε και καμάρωνε για τις  200 νίκες και τα 17 πανελλήνια πρωταθλήματα! Τα ατυχήματα ήταν πάντα μέσα στα ενδεχόμενα της ζωής του και το 1990 κινδύνευσε πάλι όταν το αυτοκίνητο έπαθε βλάβη, βγήκε εκτός πορείας και καρφώθηκε κάτω από τη μπαριέρα. Το χειρουργείο του έσωσε τη ζωή, αλλά του άφησε ενθύμιο μερικά σίδερα μέσα στο κεφάλι.

O Μάκης Σαλιάρης με ALfa Romeo GTA

Ο μεγάλος εκλιπών ήταν ένας μετρ, ένας ειδικός στη χρήση δίλιτρων πρωτοτύπων, έχοντας κερδίσει αγώνες, τίτλους και έχοντας σημειώσει σημαντικά ρεκόρ στις αναβάσεις του ελληνικού πρωταθλήματος, ειδικά με τη λευκή-κόκκινη Chevron και τον αείμνηστο Ανδρέα Χριστόπουλο «δίπλα του».

Πηγή 4Τροχοί

«Έτρεχα επαγγελματικά σε αγώνες από το 1969 μέχρι το 1997. Είναι ένα σπορ αρκετά ακριβό που δεν μπορείς να το χρηματοδοτείς μόνος σου. Εγώ είχα πολύ καλές επιδόσεις, γι’ αυτό και η Malboro με πλησίασε το 1977 και κλείσαμε συμβόλαιο για 13 χρόνια, μέχρι το 1990», είπε πριν από χρόνια στο Βήμα. Συναγωνιστής και φίλος του στην πίστα ήταν ο αιώνιος και μεγαλύτερος αντίπαλός του, ο Γιώργος Μοσχούς.

Ριψοκίνδυνος και πρωταθλητής. Είχε δύο σοβαρά ατυχήματα, αλλά δεν σταμάτησε να τρέχει. Το 1997 χορτασμένος από νίκες αποχαιρέτησε για πάντα τις αγωνιστικές πίστες.

Όπως διαβάζουμε στους 4 τροχούς, ήταν ταχύτατος και δεν δίσταζε να πατήσει τέρμα γκάζι και στο βρεγμένο οδόστρωμα, αλλά και να φρενάρει στα όρια, έχοντας αποκτήσει και ειδικότητα στο στήσιμο του δύσκολου για τους ελληνικούς δρόμους μονοθεσίου. Οδήγησε και κλειστά αυτοκίνητα (με την GTA ξεκίνησε), πήγε και στο Ενιαίο με τις Alfasud, ενώ δεν δίστασε να οδηγήσει και F3. Δυνατός και εκτός κόκπιτ και πολύ καλός μουσικός, άλλαξε τον τρόπο πώλησης αυτοκινήτων, αλλά και της διασκέδασης με τον τρόπο λειτουργίας της Αυτοκίνησης, σε κάθε περίπτωση και με σταθερό κοινό παρονομαστή το ξύλινο πρωτοπόρο κτίριο. Δείτε ακόμα : Σπάνιο βίντεο από την ντισκοτέκ ΑΥΤΟΚΙΝΗΣΗ, που έγραψε ιστορία στη νυχτερινή διασκέδαση τις δεκαετίες του ΄80 και ΄90…

Το θρυλικό συγκρότημα We Five. Από τα αριστερά πρώτος είναι ο Ντέμης Ρούσος, αμέσως μετά με τα σκούρα γυαλιά είναι o Μάκης Σαλιάρης , ο επόμενος με τα γυαλιά είναι ο Σπύρος Μεταξάς. Πάνω αριστερά Αλέκος Καρακαντάς και δεξιά του ο Λάκης Βλαβιανός. Η συνέντευξη στο ΒΗΜΑ ΜΕΝ για τον θρύλο της Αυτοκίνησης

«Το 1980 είχα αντιπροσωπεία αυτοκινήτων στη λεωφόρο Κηφισιάς. Εκείνη την περίοδο είχαν τριπλασιαστεί οι εισφορές των αυτοκινήτων και οι πωλήσεις έπεφταν απίστευτα. Από τα 70 -75 αυτοκίνητα που πουλούσαμε πριν, είχαμε πέσει στα πέντε. Μου προτείνει τότε ένας συνεργάτης μου να μετατρέψουμε την αντιπροσωπεία σε εστιατόριο.

Δείτε το video που έγραψε ιστορία

“Πάμε να δούμε ένα καινούργιο μαγαζί που έχει ανοίξει στην παραλία για να πάρουμε ιδέες”. 

Τι λες, βρε Σπύρο, του απαντώ, εμείς δεν ξέρουμε ούτε πατάτες τηγανιτές να φτιάχνουμε. Πήγαμε τελικά στον Ειρηνικό στη Βούλα και πραγματικά εντυπωσιάστηκα από το πλήθος του κόσμου που διασκέδαζε εκεί, αν και δεν μου άρεσε σαν μαγαζί, επειδή δεν είχε τίποτε το καινούργιο. Ηταν μια επανάληψη των μαγαζιών διασκέδασης που ήξερα στα 60s και στα 70s, με τα στρωμένα τραπεζομάντιλα. Εγώ ήθελα να κάνω ένα κλαμπ με τους θαμώνες να στέκονται όρθιοι. Αποφάσισα, λοιπόν, να το κάνω και να το ονομάσω Αυτοκίνηση. Ανοίξαμε την Αυτοκίνηση τον Μάρτιο του 1981.

Το εστιατόριο ήταν σε ξεχωριστό χώρο, στο πατάρι, και κάτω υπήρχαν οι καναπέδες, τα χαμηλά τραπέζια με νέον και το μπαρ διπλής όψεως για να μπορούν οι πελάτες να βλέπονται, να φλερτάρουν και να γίνεται παιχνίδι. Η παλιά αθηναϊκή νύχτα, την οποία είχε ζήσει ως πιτσιρικάς, άλλαζε άρδην. Η εποχή που ο Βασίλης, ο Πιέρο, ο Νικόλα και οι υπόλοιποι διαμόρφωναν μεγάλες αντροπαρέες, ντύνονταν στην πένα και κυκλοφορούσαν στην Αθήνα ήταν παρελθόν. Όπως άλλωστε είναι σήμερα παρελθόν οι θερμές νύχτες του ’80 και της Αυτοκίνησης. «Οι παρέες τώρα είναι μουδιασμένες επειδή υπάρχει μεγαλύτερη γνώση!

Τότε ζούσαμε και κινητοποιούμασταν αυθόρμητα, μες στην καλή χαρά: “Ελα να φτιάξουμε ένα συγκρότημα, έλα να κατέβουμε στην πλατεία, έλα να αγοράσουμε ντραμς, να βρούμε μια καλή κιθάρα”. Παραγγέλναμε δίσκους και περιμέναμε τρεις ολόκληρους μήνες για να έρθουν, αλλά άξιζε τον κόπο. Υπήρχε ο ενθουσιασμός που κατά τη γνώμη μου υπάρχει πάντα σε κάθε γενιά, με τη διαφορά ότι η κάθε γενιά εκφράζεται διαφορετικά και σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής της».

Tα κέντρα στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 δεν θύμιζαν σε τίποτε τις τεράστιες πίστες που ξεφύτρωναν η μία μετά την άλλη στα 80s, ακολουθώντας το παράδειγμα της Αυτοκίνησης, του Εργοστασίου και του Club 22.

«Θυμάμαι είχαμε μια πίστα μπροστά μας, το πάλκο και τραπέζια, που στα περισσότερα έτρωγε ο κόσμος. Γι’ αυτό στην αρχή της βραδιάς παίζαμε “μουσική φαγητού” και περιμέναμε από τον μετρ να μας κάνει νόημα για να παίξουμε χορευτικά κομμάτια. Και αυτά φανταστείτε τα σε καθημερινή βάση». Η μετάβαση από τον πυρετό της ντίσκο των 70s στο στυλιζαρισμένο glamour των 80s ήταν στα αλήθεια ανεπαίσθητη. Ο Ζουγανέλης με τις Μούσες και το Studio 4, η Barbarella, το Αthens Athens, o Ιταλός dj Νικόλα Λαβάκα με τα σπαστά ελληνικά. Κάθε παρέα και τραπέζι. Ο κοινός χώρος επαφής όλων ήταν η πίστα και το απόλυτο σημείο αναφοράς το Studio 54.

«Το Studio 54 ήταν από μόνο του μια ιστορία, μια κατηγορία. Θυμάμαι όταν άνοιγα την Aυτοκίνηση είχα βρεθεί με τη γυναίκα του Στιβ Ρούμπελ (του περιβόητου ιδιοκτήτη του Studio 54) η οποία ήταν Ελληνίδα και φίλη του κουμπάρου μου Αρη Λουμίδη, ο οποίος ήταν θαμώνας στο 54, και τη φιλοξενούσε κάθε φορά που ερχόταν στην Ελλάδα. Τότε ο Ρούμπελ διατηρούσε πολλές επαφές με Ελληνες που έβγαιναν πολύ συχνά στο 54, στη Νέα Υόρκη. Μέναμε τότε σε διπλανά σπίτια στην Εκάλη. Οταν της είπα ότι θα άνοιγα μαγαζί, μου είπε “και τι σε κάνει να νομίζεις ότι θα δουλέψει;”. Γιατί να μη δουλέψει; “Εχεις κάτι που θα το κάνει να ξεχωρίζει;”. Κόλλησα. Κρίνοντας, όμως, από την επιτυχία της Αυτοκίνησης, πρέπει κάτι να κάναμε σωστά». Πράγματι, η πόρτα, το face control, τα reserve τραπέζια, το μπουκάλι, τα σέικερ, οι παρέες που μεγάλωναν όσο προχωρούσε η νύχτα, η μουσική που εξελισσόταν ήταν έννοιες που έμπαιναν πλέον στο καθημερινό λεξιλόγιο και στην κουλτούρα του νυχτοπερπατήματος. Το πείραμα της Αυτοκίνησης είχε στεφθεί με απόλυτη επιτυχία, επηρεάζοντας μια ολόκληρη γενιά θαμώνων αλλά και επιχειρηματιών που μετέπειτα παρερμήνευσαν το ίδιο το concept.  Στο κλάμπινγκ παίζει κυρίαρχο ρόλο το ερωτικό παιχνίδι.

Σε ένα κλαμπ δεν πουλάς απλώς ποτά. Τα ποτά είναι ένας τρόπος είσπραξης. Ενας χώρος πρέπει να “πουλάει” έρωτα. Ο έρωτας πουλιέται είτε με τρεις Ρωσίδες πίσω από ένα μπαρ και δυο-τρία δωμάτια από πάνω είτε φτιάχνοντας ατμόσφαιρα ώστε να μπορεί κάποιος να ερωτευτεί και να γίνει παιχνίδι.

Καθόμουν, λοιπόν, πάνω στα μαξιλάρια λίγο προτού ανοίξουμε και σκεφτόμουν πόσος κόσμος θα περάσει απόψε από εδώ, πόσοι θα ερωτευτούν, πόσοι θα χωρίσουν, πόσοι θα φύγουν με άλλες εμπειρίες. Στο μυαλό μου δεν χωρούσε η απήχηση που θα είχε στην κοινωνική ζωή της Αθήνας η Αυτοκίνηση. Θυμάμαι ότι μάλωνα για το μπαρ επειδή ήθελα να είναι στρογγυλό για να κάθομαι με την κοπέλα μου και να τη βλέπει ο απέναντι και να της κάνει καμάκι. Αυτό δεν είχε σχέση με κάποιο βίτσιο, έτσι είναι απλώς το παιχνίδι.

Tα τραπέζια στην Αυτοκίνηση ήταν γεμάτα και… δημοκρατικά. Παρέες εφοπλιστών διασκέδαζαν δίπλα στους «κοινούς θνητούς» και αυτό ήταν κάτι που ο Σαλιάρης το επεδίωκε.

«Δεν ήθελα τραπέζια για ξεχωριστές παρέες που θα κάθονταν απομονωμένες, σχεδίαζα μεγάλα τραπέζια λέγοντας στον μετρ να καθίζει μια παρέα και δίπλα τους ακριβώς μια άλλη, εντελώς άσχετη. Αργότερα, ακόμη και όταν ερχόταν όλη η καλή Αθήνα, επέμενα. Δεν θέλω να μου βάζεις τον Καρέλα δίπλα σε κάποιον αντίστοιχο, θέλω να μου βάζεις έναν πιτσιρικά με τον βερμουτάκι του». Στην πόρτα της Αυτοκίνησης υπήρχε ουρά όλη την εβδομάδα. Από τις εισπράξεις δεν μπορούσε κάποιος να καταλάβει πότε ήταν Σάββατο και πότε ήταν Δευτέρα. Η Αθήνα αγρυπνούσε, σε ένα κλίμα ελεγχόμενου παροξυσμού και ευφορίας. «Αυτό που γινόταν στην Αυτοκίνηση ήταν επικό. Δεν ήξερες όταν έμπαινες αν θα γυρνούσες με την ίδια παρέα με την οποία ήρθες. Είχαμε έναν φύλακα ειδικά για τα αυτοκίνητα που έμεναν στο πάρκινγκ μας ως το επόμενο πρωί – γιατί κάποιοι έφευγαν μαζί, με το ίδιο αυτοκίνητο, παρατώντας εκεί το δικό τους. Οταν αργότερα άρχισε να συμβαίνει το αντίθετο, κατάλαβα ότι ήταν η αρχή του τέλους»…. 

mixanitouxronou.gr