Ανέβηκα στη ζυγαριά και έγραψε “σημασία έχει η προσωπικότητα”

Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα

 

Ανέβηκα στη ζυγαριά και έγραψε “σημασία έχει η προσωπικότητα”

Αγνώστου

 

Βαριόμουν αφόρητα. Είχα και πέντε μήνες να κάνω σεξ (αυτό κολλάει παντού και πάντα).

Τα σεντόνια μου είχαν γεμίσει ψίχουλα από πατατάκια, ήμουν πασαλειμμένη και με μερέντα. Είχα και δύο βδομάδες να βγάλω τα φρύδια μου (αυτό υπερτόνιζε το σύνολο). Και κάπως έτσι με βρήκε το ξημέρωμα να καυλαντίζω με έναν τενίστα. Και εκεί που του έλεγα πως και εγώ αγαπώ το τένις (ψέματα) και εκείνος μου έλεγε πως, από τις φωτογραφίες, φαίνεται ότι είμαι πολύ όμορφη (φυσικά αφού ήταν πριν τα πάχη μου τα κάλλη μου) και αν ήθελα να βρεθούμε, ήρθε μήνυμα από το φίλο μου τον Καρμάτη “Πού είσαι μωρή Βραζιλία;” . Τότε θυμήθηκα το αστειάκι του, ότι εχω κώλο βραζιλιάνικο. Μόνο που εγώ έχω ολόκληρη τη Βραζιλία.

 

Δεν ξέρω αλλά κάτι μέσα μου, μού φώναζε πως αυτό δεν ήταν σύμπτωση. Μάλλον είχα γίνει χοντρέλω. Απάντησα στον τενίστα : “Ναι, σε δύο βδομάδες όμως γιατί είμαι εκτός”. Έκλεισα τον υπολογιστή, πέταξα πατατάκια, μερέντα και άρπαξα το κινητό να τηλεφωνήσω στην κολλητή μου την Κατερίνα. Θυμάμαι ότι μου είχε πει πως στο Δημοτικό έπαιζε τένις. Ε, δε μπορεί, κάτι θα θυμάται. Την ξύπνησα κακήν κακώς: “Σήκωωωωω, θέλω να μου μάθεις τένις. Και σε δύο βδομάδες να γίνω fit. Έχω ραντεβού”. ”Γιατί δε σου φόρεσαν ακόμα ζουρλομανδύα, μου λες;;” μεταξύ ύπνου και ξύπνιου μου ψιθύρισε.

 

Λοιπόν πρωί πρωί το μάτι γαρίδα. Φόρεσα φόρμα, αθλητικά, αγόρασα ρακέτα και με την Κατερίνα αρχίσαμε προπόνηση. Χάσαμε δεξιά και αριστερά καμιά διακοσαριά μπαλάκια αλλά ένιωθα μια σιγουριά πως το στυλ τουλάχιστον το είχα αποκτήσει. Με έφαγε η πείνα δύο βδομάδες. Σκεφτόμουν όλες αυτές τις τενίστριες με τα τέλεια κορμιά με τις οποίες θα συναναστρέφεται το ραντεβού μου και αναρωτιόμουν “Πού πάω;” ώσπου η μέρα του ραντεβού έφτασε.

 

Κανονίσαμε να βρεθούμε στο γήπεδο του τένις. Ξεφτιλίστηκα. Ο άνθρωπος ήρθε με δύο μπαλάκια τα οποία εξαφάνισα σε δευτερόλεπτα. Γλίστρησα, έπεσα και η Κατερίνα πίσω από ένα δέντρο έκλαιγε μέχρι δακρύων. “Δεν είναι η μέρα μου”, του είπα. ” Ξέρεις, ποτέ δε μου άρεσαν οι τενίστριες. Είναι σαν να πιάνεις πέτρα και όχι γυναίκα… Αφού δε θα συνεχίσουμε εδώ, τι θα ήθελες να κάνουμε;” ”Να φάμε…”, του απάντησα. Φάγαμε μέχρι σκασμού. Πάνε μέρες τώρα που κοιμόμαστε μαζί. Είναι ο προσωπικός μου προπονητής. Και εγώ τώρα πια του κάνω εκεί τις γυμναστικές ε-πιδείξεις μου……. Αρκεί!!!!!

 

Κυρίες μου, σταματήστε να κοιτιέστε στον καθρέφτη. Ακόμα και τα πρότυπά μας δεν είναι τέλεια. Μιζεριάζουν και αυτά μπροστά στιν καθρέφτη τους συχνά. Άσε που πολλές από αυτές τις απατάνε και οι σύζυγοι. Απολαύστε λοιπόν τη μοναδικότητά σας. Ελευθερία είναι οι απολαύσεις χωρίς τύψεις. Προσοχή όμως, μιλάω για ελευθερία όχι βουλιμία. Και επιτέλους  ”Άντρες, κατανόηση στη γυναικεία κυτταρίτιδα….. Άι σιχτίρ!!!! ”

 

Επιμέλεια κειμένου: Νατάσα Παππά