Αναστασία Ρεβή: Μια δυναμική γυναίκα στον ανδροκρατούμενο χώρο της σκηνοθεσίας, που απέδειξε ότι η τέχνη είναι και γένους θηλυκού

Όταν συναντάς τη σκηνοθέτη Αναστασία Ρεβή, ενώ περιμένεις να δεις μια γυναίκα αυστηρή, διαπιστώνεις αμέσως  ότι έχεις να κάνεις με μια ευγενική φυσιογνωμία, που ξέρει να επιβάλλεται με την τέχνη της, αλλά και την κουλτούρα που της χάρισε η παραμονή της στο πολυπολιτισμικό Λονδίνο για πάνω από 30 χρόνια.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά, έναν τόπο γεμάτο ζωντάνια και ρυθμό, που αποτέλεσε τον καμβά πάνω στον οποίο ονειρεύτηκε και σχεδίασε τη ζωή της. Τις βόλτες της στο Πασαλιμάνι, τα ηλιοβασιλέματα στα βραχάκια της Πειραϊκής και τις βραδιές με φίλους στη Μαρίνα Ζέας, διαδέχθηκε ο δρόμος της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, στην πιο ερωτική πόλη της χώρας, στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδασε Αγγλική Φιλολογία.

Η πόλη αυτή στάθηκε η αφορμή να πιστέψει και η ίδια στις υποκριτικές της ικανότητες, αφού βρέθηκε στους 10 επιτυχόντες των εξετάσεων στην Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, ως άγνωστη μεταξύ αγνώστων, ξεχωρίζοντας όμως με το έμφυτο ταλέντο της. Αυτό το ταλέντο διέκρινε και ο «γκουρού» της σκηνοθεσίας, Ανδρέας Βουτσινάς, ο οποίος λειτούργησε ως καταλύτης στις επιλογές που ακολούθησαν. Ο Δάσκαλος είχε επιστρέψει από την Αμερική,  ήταν ένας κοσμοπολίτης και αυτή την αύρα μετέδωσε και στη μαθήτριά του.

Έτσι, στα μέσα της δεκαετίας του 90’ αφήνει την Ελλάδα και εγκαθίσταται μόνιμα πλέον στο Λονδίνο, όπου συνεχίζει τις σπουδές της στο London Theatre Conservatory και στην Ecole Phillip Gaulier. Εκεί, η τέχνη γίνεται τρόπος ζωής: θέατρο, κινηματογράφος, λογοτεχνία, ποίηση, μουσική, εκθέσεις, ταξίδια. Το Λονδίνο τη διαμορφώνει ως καλλιτέχνη, αλλά  και ως γυναίκα, δίνοντάς της τη δύναμη να εξερευνήσει τα όρια της δημιουργίας και να διεκδικήσει τη θέση της στον ανδροκρατούμενο χώρο της σκηνοθεσίας. Η σκηνοθεσία για αυτήν είναι κάτι παραπάνω από μια τέχνη, είναι η κατασκευή ενός νέου σύμπαντος, ένας τρόπος να δώσει σχήμα σε ιστορίες και συναισθήματα. Με προσήλωση στη λεπτομέρεια, στη σωματική έκφραση, στη μουσικότητα και στην εικαστική αρτιότητα, οι παραστάσεις της δεν είναι απλώς θέατρο, αλλά μια εμπειρία για όλες τις αισθήσεις. Παρά τις προκλήσεις του επαγγέλματος και την αρχική έλλειψη γυναικείων φωνών στον χώρο της σκηνοθεσίας, απέδειξε με το ταλέντο και την επιμονή της ότι η τέχνη δεν έχει φύλο, μόνο πάθος και όραμα. Στο Λονδίνο έμαθε ότι η τέχνη απαιτεί πειθαρχία, θάρρος, δοκιμές, αποτυχίες και επιτυχίες. Μέσα από τις προκλήσεις, διαμόρφωσε την ταυτότητά της ως καλλιτέχνης και γυναίκα, βάζοντας τη δική της σφραγίδα στη θεατρική σκηνή, σε μια πόλη όπου ο ανταγωνισμός και οι προκλήσεις είναι πολλές. Παρόλα αυτά η ελευθερία που ένιωθε στην μητρόπολη του θεάματος, της έδωσε τη δυνατότητα  να εξερευνήσει, να τολμήσει και να αμφισβητήσει τα δεδομένα.

Παράλληλα με το θέατρο, διάβασε πολύ ποίηση, παρακολούθησε παραστάσεις, άκουσε μουσικές από όλο τον κόσμο και κυρίως ταξίδεψε. Στα ταξίδια της γνώρισε σπουδαίους και σημαντικούς δασκάλους, μέντορες του θεάτρου,  όπως ο Augusto Boal, o Simon Mc Burney, o Tage Larsen, o Ozzie Rodriguez, o Rufus Norris και ο κατάλογος δεν τελειώνει.

Όλες αυτές οι εμπειρίες έβαλαν όχι μόνο την καλλιτεχνική, αλλά και την αισθητική τους σφραγίδα στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς της, ως μια δυναμικής γυναίκας που καταφέρνει να υπερπηδήσει στερεότυπα και σεξιστικές συμπεριφορές, διατηρώντας ανέπαφα  τα στοιχεία της γυναικείας της φύσης.

Αν ρωτήσεις σήμερα την Αναστασία Ρεβή τι σημαίνει για την ίδια η σκηνοθεσία, απαντά χωρίς δεύτερη σκέψη: «η δημιουργία ενός σύμπαντος». Όπως λέει : «Οι σκηνοθέτες αυτό κάνουμε, κατασκευάζουμε κόσμους και λέμε ιστορίες με τρόπο διαφορετικό από αυτό που αντιλαμβάνεται  η γενική αντίληψη. Η σκηνοθεσία απαιτεί μία κυτταρική θα έλεγα σύνδεση με την ανάγνωση και κατανόηση του κόσμου, την υψηλή αισθητική και την ποιότητα. Η δική μου προσέγγιση βασίζεται κυρίως στο σωματικό θέατρο, στην ιδιαίτερη αφήγηση της ιστορίας, στις εσωτερικές διακυμάνσεις, στην χωροταξική και κινησιολογική ακρίβεια και στην συνολική συμμετοχή των αισθήσεων.  Η σκηνοθεσία προϋποθέτει αντίληψη, ταλέντο, σκληρή δουλειά, πειθαρχία, ευελιξία, ενσυναίσθηση, προσωπική και κοινωνική ευαισθησία, διαθεσιμότητα, φυσική ευγένεια, σωματική και φωνητική εκπαίδευση, ικανότητα, γνώση,  παρατήρηση, ανάλυση, κατανόηση και γενναιοδωρία».

Αυτή την περίοδο σκηνοθετεί μία νέα παραγωγή, με τίτλο ‘Love in a Foreign Land’ που κάνει πρεμιέρα στο Playground Theatre του Λονδίνου στις 26 Μαρτίου. Πρόκειται για ένα καινούργιο έργο της Mary Vigar, εμπνευσμένο από αληθινή ιστορία. Είναι το οδοιπορικό μιας γυναίκας που ξεκινάει μόνη της από  την Λευκωσία αφήνοντας πίσω στην πατρίδα της τρία μικρά παιδιά για να έρθει στο Λονδίνο να βρει τον άνδρα της, που έχει ήδη μεταναστεύσει και δεν έχει δώσει σημεία ζωής για κάποια χρόνια. Έρχεται με τον ρομαντισμό της νιότης, την δύναμη της αγάπης και το όνειρο μιας καλύτερης ζωής. Η πραγματικότητα όμως είναι λίγο διαφορετική…

Είναι μια παράσταση αντανάκλαση της ζωής μιας άλλης εποχής μακρινής, και ταυτόχρονα γνώριμης μια και τα θέματα που φωτίζονται μέσα στο έργο είναι η περιπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, ο έρωτας, η οικογένεια, η γυναικεία αντοχή, ο ρατσισμός, η νοσταλγία για την γενέτειρα, οι κώδικες ενός άλλου τόπου, η δύναμη της επιβίωσης, η τέχνη της αποδοχής και της συγχώρεσης, η ίδια η αγάπη για τη ζωή!

Παράλληλα τον Μάιο του 2025 θα παρουσιαστεί στο Λονδίνο ο καινούργιος μονόλογος “Καπετάνισα Λασκαρίνα” των Μιχάλη Δαρνάκη και Μαρίας Λαφτσίδου, όπου παίζει  και ερμηνεύει την εμβληματική γυναίκα της Ελληνικής επανάστασης και στη συνέχεια η συγκεκριμένη δουλειά θα παρουσιαστεί στην Αθήνα στο θέατρο “Μικρός Κεραμεικός”. Και φυσικά από το Φθινόπωρο ετοιμάζει δύο ακόμη παραγωγές, οι οποίες δεν είναι ακόμη ανακοινώσιμες.

Η Αναστασία Ρεβή είναι μια γυναίκα που αναπνέει μέσα από την τέχνη και δεν διστάζει να μεταδώσει αυτή την λατρεία της και στα νέα παιδιά, με τα οποία συνεργάζεται. Αγαπάει τους νέους και τους συμβουλεύει: «να ακολουθήσουν το όνειρο, να τολμήσουν. Να μην χάσουν τη φρεσκάδα τους, να μη γίνουν καθημερινοί,  μην τους καταπιεί ο μικρός κόσμος, γιατί ο μικρός κόσμος, φτιάχνει μικρά μυαλά, μικρές εικόνες και μικρές ζωές. Να ζήσουν το πολύ! Οι καλλιτέχνες οφείλουμε να είμαστε μεγάλοι».