Αν Με Είχες Τελικά, Τι Θα Με Έκανες;

Part 1

Μάιος και 12 βαθμοί με βροχή και ψύχρα , δεν τον λες και επιτυχία στην φετινή Άνοιξη. Τουλάχιστον εδώ που ζω….ίσως αλλού τα πράγματα να είναι αλλιώς….ίσως αλλού και σε άλλους, η ερώτηση μου, ως τίτλος στα όσα θα γράψω, να είναι περιττή ή να μην τους αφορά. Θα σου μιλήσω όμως για μια αγάπη, που ξεκίνησε μέσα στο μυαλό, αν μπορείς να το πεις έτσι με απλές λέξεις και που τελείωσε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο….στο μυαλό, αφού δεν έφτασε ποτέ στην καρδιά του άλλου. Και όσο με διαβάζεις φίλη, φίλε, εύχομαι η δική σου Άνοιξη, να έχει όλα τα χρώματα και τα αρώματα του κήπου μιας όμορφης και αμοιβαίας αγάπης.

Τον γνώρισα εδώ στο διαδίκτυο….θα μου πεις, μα καλά, εδώ οι πιο πολλοί είναι εικονικοί και ψεύτικοι, τι μου λες τώρα; Μην βιάζεσαι να με κρίνεις, ούτε να με συμβουλέψεις λάθος με βάση την δική σου την ζωή…..εγώ δεν είμαι εσύ, εσύ δεν είμαι εγώ και εκείνος δεν ξέρω πλέον τι ήταν και τι είναι. Είναι όμως υπαρκτό πρόσωπο και είναι ένας άγνωστος, μα τελικά πολύ γνωστός μου, μιας και τον γνωρίζουν προσωπικά φίλοι μου, συγγενείς μου, συνεργάτες μου και δικοί μας άνθρωποι. Ένα το κρατούμενο για το πρώτο μου λάθος…..θεώρησα, πως μιας και δεν είναι φανταστική φυσιογνωμία, θα είμαι και προστατευμένη από τις πολλές και κακές εκπλήξεις. Ναι….πολλές οι εκπλήξεις μαζί του, μέχρι που δεν μου έκανε πια τίποτα έκπληξη, για όσα μάθαινα για εκείνον ή έπαθα από εκείνον.

Εφτά χρόνια τον ”ξέρω”, μέσα από αυτή εδώ την οθόνη των αισθήσεων, των παρερμηνεύσεων και των παγίδων. Το πρώτο χρονικό διάστημα, ανταλλάξαμε μερικά ευγενικά like, σχόλια και τυπικές ευχές στις αναρτήσεις μας. Ένα χρόνο μετά, ξεκίνησε το παιχνίδι…..το δικό του μαζί μου, διότι εγώ ποτέ δεν ήθελα να παίξω….ήθελα να αγαπήσω ξανά και να με αγαπήσουν και εκεί έκανα το δεύτερο μεγάλο λάθος…..πίστεψα πως ξέρει να αγαπάει τις πληγές ανθρώπων όπως τις δικές μου και να ανήκει με πάθος κάπου. Πουθενά δεν ανήκει…..ούτε στον ίδιο του τον εαυτό…..αυτό αρνήθηκα να το παραδεχτώ, μα όταν έφτασα στο τέλος των προσδοκιών μου, ήταν το πρώτο που έπρεπε να ”καταπιώ” και μου κόστισε πολύ….περισσότερο και από την άρνηση της αγάπη του για μένα. Για μια τελειομανή γυναίκα όπως είμαι εγώ, δεν υπάρχει χειρότερο από το να μην μπορείς να συμμαζέψεις τα λάθη σου ή να τα παραδεχτείς. Μαζί του και χώρια του κυρίως, κατάφερα και το έμαθα και αυτό….κατάφερα να με δω και από την δική του πλευρά και ναι δεν μου άρεσα.

Το τρίτο μου λάθος και θα μου επιτρέψεις να το μην το βάλω στην αρχή της καταμέτρησης, ήταν που ενώ ήξερα πως δεν θα μπορεί να είναι ποτέ πιστός και αληθινός, εγώ πίστεψα πως με εμένα θα άλλαζε. Δυο γάμοι, διαζύγιο, αρραβώνες ψεύτικοι που αποσκοπούσαν σε στόχους του επαγγελματικούς, ερωμένες πολλές, μόνιμες και ανακυκλώσιμες…..ό,τι να ‘ναι και ό,τι θες…..ο καλός ο μύλος….. ξέρεις τι λένε! Είχα αναρωτηθεί κάμποσες φορές, εγώ που κολλάω σε όλο αυτό το καρναβάλι του, μιας και είμαι εντελώς το αντίθετο του από στάση ζωής. Μπορείς να με πεις και άνετα βαρετή ή μοναχική, δεν έχω πρόβλημα με τους χαρακτηρισμούς. Μπορείς να με πεις και βλάκα και χαζή και άπειρη που πιάστηκα κορόιδο. Τα άκουσα από φίλους και γνωστούς όταν τους μίλησα για μένα και εκείνον…..ας τα ακούσω και από σένα που είσαι άγνωστη, άγνωστος μου και ίσως να έχεις μια πιο αντικειμενική άποψη. Ό,τι έγινε, μου στοίχησε πολύ και ό,τι δεν έγινε, μάλλον με προστάτεψε από μεγαλύτερα λάθη και πόνο.

Λένε, πως στον έρωτα και στην αγάπη, πρέπει να μάθεις και να αντέχεις τον εξευτελισμό…..λένε….και σε ρωτάω λοιπόν…..γιατί πρέπει να με ξεφτιλίσεις και εγώ να επιμένω να σε αγαπάω μόνη μου, δίχως να έχω την ευκαιρία και για την δική σου αγάπη; Τι σου δίνει όλο αυτό; Ποιο παιχνίδι δύσκολων συναισθημάτων, έχασες ποτέ σου, που σε έκανε να μην υπολογίζεις τίποτα και κανέναν; Δεν μπορεί να γεννήθηκες έτσι…..δεν μπορεί εσύ που αναζητάς τόσο πολύ την ολοκλήρωση σου μέσα από την αγάπη, να φοβάσαι να αγαπήσεις με αφοσίωση! Ήξερε πως δεν είχα αντοχές για περιπέτειες και για μεγαλύτερες πληγές από όσες δεν είδε μέσα μου και όμως……με εξόντωσε….ναι , με αποτελείωσε μέσα μου και φοβήθηκα την δύναμη του πάνω μου. Σήμερα, μετά από καιρό και πολλή δουλειά με τον πληγωμένο μου εγωισμό, μπορώ να σου εξομολογηθώ, πως με νίκησε…..και αυτή η ήττα μου, με μεταμόρφωσε…..εκείνος με μεταμόρφωσε…..τόση δύναμη του είχα επιτρέψει να έχει πάνω μου…..εμμονικά, πιστά, σιωπηλά, υπομονετικά…..όπως η αγάπη που με έμαθε να φοβάμαι και να τρέχω να της ξεφύγω…..η αγάπη μου για εκείνον, που με μεταμόρφωσε σε ό,τι δεν ήξερα πως μπορώ να γίνω…..