Αν…If…

Σήμερα δανείστηκα κάτι που μου άρεσε πολύ από τον τοίχο της φίλη μου της Κάλλις Λάσκαρη και το μοιράζομαι μαζί σας.

Για όλα αυτά τα ΑΝ που υπάρχουν στη ζωη μας 🙂

Καλή…μέρα να έχετε 🙂

Τάνια Νικολοπούλου

Αν μπορείς να σαι ατάραχος, όταν τριγύρω οι άλλοι,

σε σένα ρίχνουν τ άδικο, μέσα στην παραζάλη.

Αν μπορείς, όταν δισταγμούς για σε θα ‘χουν εκείνοι,

να ‘χεις στη δύναμή σου εσύ κρυφή εμπιστοσύνη.

Αν μπορείς να σαι ακούραστος όταν προσμένεις κάτι,

με ψέμα να μην απαντάς στων άλλων την απάτη,

Αν σε μισούν, να μη μισείς, κι ας είσαι πληγωμένος

Να μην είσαι ευκολόπιστος, μηδέ πονηρεμένος.

Αν μπορείς να ονειρεύεσαι και τα όνειρα να ορίζεις,

να σκέπτεσαι, χωρίς ζωή στη σκέψη να χαρίζεις.

Αν στον Θρίαμβο και στη Καταστροφή έχεις την ίδια γνώμη,

κι άσειστη θέληση να λες “βάστα καρδιά μου ακόμη”.

Αν μπορείς την αλήθεια που ‘χεις πει να δεις σακατεμένη,

μια παγίδα για αφελείς, μα συ να επιμένεις.

Αν ότι αγάπησες, μπορείς ρημάδι ν’ αντικρίσεις,

με χαλασμένα σύνεργα το έργο να ξαναρχίσεις.

Αν όσα πλούτη κέρδισες, μπορείς να τα σωριάσεις,

σ’ ένα παιγνίδι τολμηρό να μη τα λογαριάσεις,

κι όταν χαθούν, αχάλαστη να ‘ναι η ζωή σου εσένα,

χωρίς να παραπονεθείς ποτέ για τα χαμένα.

Αν σκλάβα σου ν’ έχεις μπορείς, στη πράξη την καρδιά σου

Να βρεις το θάρρος που έμεινε πολύ καιρό μακριά σου.

Αν μες το πλήθος είσαι αγνός, χωρίς να φεύγεις πέρα,

κι αν όταν συναντάς και βασιλείς είναι μια ίδια μέρα.

Κι αν δεν μπορεί φίλος η εχθρός πίκρες να σε ποτίζει,

κι αν εκτιμάς κάθε άνθρωπο μονάχα όσο αξίζει.

Κι αν το γοργό καιρό μπορείς σωστά να τον μετρήσεις,

και μέσα του κάθε στιγμή τους θησαυρούς να κλείσεις.

Όλα δικά σου γίνονται τότε σ΄ αυτή τη πλάση

κι είσαι άντρας άξιος που κανείς ποτέ δεν θα σε ξεπεράσει.

Του βραβευμένου με Νόμπελ (1907) Βρετανού συγγραφέα Ράντγιαρντ Κίπλινγκ

If you can keep your head when all about you

Are losing theirs and blaming it on you,

If you can trust yourself when all men doubt you

But make allowance for their doubting too,

If you can wait and not be tired by waiting,

Or being lied about, don’t deal in lies,

Or being hated, don’t give way to hating,

And yet don’t look too good, nor talk too wise:

If you can dream–and not make dreams your master,

If you can think–and not make thoughts your aim;

If you can meet with Triumph and Disaster

And treat those two impostors just the same;

If you can bear to hear the truth you’ve spoken

Twisted by knaves to make a trap for fools,

Or watch the things you gave your life to, broken,

And stoop and build ‘em up with worn-out tools:

If you can make one heap of all your winnings

And risk it all on one turn of pitch-and-toss,

And lose, and start again at your beginnings

And never breath a word about your loss;

If you can force your heart and nerve and sinew

To serve your turn long after they are gone,

And so hold on when there is nothing in you

Except the Will which says to them: “Hold on!”

If you can talk with crowds and keep your virtue,

Or walk with kings–nor lose the common touch,

If neither foes nor loving friends can hurt you;

If all men count with you, but none too much,

If you can fill the unforgiving minute

With sixty seconds’ worth of distance run,

Yours is the Earth and everything that’s in it,

And–which is more–you’ll be a Man, my son! –Rudyard Kipling