Αγάπη…δε θα έρθεις…

Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα

 

ΑΓΑΠΗ

 

”Δὲ θἄρθης! …Πὼς ἀργὰ περνοῦν οἱ μέρες. Κι᾿ ὅσο σὺ φεύγεις, τόσο μὲ σιμώνει ἡ γνώριμή μου μοίρα. Τόσο μόνη, τόσον καιρὸ μὲ τὸν κρυφὸ καημό.

Δὲ σοῦ περνάει, ἀλήθεια ἀπὸ τὴ σκέψη ὅτι μπορεῖ σὲ μία στιγμὴ θλιμμένη, στὴ μοίρα αὐτὴ ποὺ πάντα μὲ προσμένει νὰ πάω ξανὰ καὶ δίχως γυρισμό;”

Μαρία Πολυδούρη

 

 

….. Βάζω τέρμα τη μουσική στο σπίτι. Σκέφτομαι πως η ένταση του ήχου θα αποδυναμώσει την παρουσία σου μέσα στο κεφάλι μου. Τι πονοκέφαλος! Απατώμαι… Έπειτα από λίγο χαμογελάω περνώντας από τον καθρέφτη μου. Ρίχνω τη μάσκα στο πάτωμα και σου τηλεφωνώ. Δεν το σηκώνεις. Και εγώ έπαψα να φοβάμαι την αδυναμία μου. Σου φανερώνομαι. Όχι λίγο λίγο. Σαν χείμαρρος… Σαν το ποτάμι που ξεδιψάει φωτιές. Τώρα παρατηρώ καλά το καινούριο μου πρόσωπο… Λάθος. Το αληθινό μου πρόσωπο. Φορώ φωτοστέφανο και σε χορεύω βαλς στις πολιτείες των παραμυθιών. Στις χώρες των νεράιδων. Εκεί που οι έρωτες πετάνε ψηλά…. Πόσες χιλιάδες πόδια άραγε να χρειάζομαι για να σε φτάσω; Μύρισε ο τόπος από σένα. Πού καίγεσαι σήμερα, αγάπη μου, και το άρωμά σου με μεθά; Βγαίνω κάθε βράδυ στους δρόμους που περπάτησαμε. Κοιτάζω τα δέντρα, τα πουλιά. Το πιστεύεις; Έγινα ρομαντική! Έπαψα να διαβάζω Κατερίνα Γώγου στις 3 τα ξημερώματα. Φοβάμαι. “Πρόσεχε… Μην ταυτίζεσαι! ” μού είπες κάποτε. Και έτσι το έριξα στα παραμύθια. Μα όμως, αγάπη μου, έχει και εκεί δρακους. Ακόμα και οι πιο δυνατοί ήρωες χάνουν το δρόμο καμιά φορά. 

 

Σε συνάντησα τυχαία σε ένα μπαρ προχθές. Τα λόγια σου μετρημένα. Δεν άφησες να τρέξει στάλα ελπίδας. Όμως τα μάτια σου… Δεν μου είπες ”μείνε”, μα τα μάτια σου σαν δίχτυα που απλώθηκαν πάνω μου, με κράτησαν εκεί κοντά σου για περισσότερο από αυτό που βαστούσαν τα πόδια μου. Λίγες μερες μετά σκέφτομαι πόση δύναμη κρύβει η αγάπη… Ανασαίνει μέχρι την τελευταία της πνοή… Και μετά από μας εκείνη θα συνεχίσει να γράφει στίχους… Σαν εκείνους που ανταλλάσσουν οι ερωτευμένοι…

 

 

Επιμέλεια κειμένου: Νατάσα Παππά