«Να Ζω…»

«Έπαψα να επιθυμώ» ψέλλισε η Μαρίνα καθώς κοιτούσε τις μνήμες της εναλάσσονται και να αποχωρούν σταδιακά. Και η ίδια απορούσε με τον εαυτό της. Ήταν έτοιμη να τις βλέπει να ξεγλιστρούν μακριά της δίχως ίχνος πόνου ή και νοσταλγίας. Λες και έβλεπε τις μνήμες ενός άλλου ανθρώπου, που ναι μεν θα κατανοούσε αλλά δεν θα ταυτιζόταν μαζί του.

Ο οδηγός της απάντησε ήρεμα, προσηλωμένος σε εκείνη την υπέροχη εικόνα που έρεε μπροστά τους, τον καταρράκτη των μνημών.
«Έπαψες γιατί κατόρθωσες να μην σκέφτεσαι με πρόθεση το Μέλλον. Προσηλώθηκες και αφιερώθηκες στο τώρα. Όταν κάποιος προσηλώνεται σε αυτή την έννοια ξεκινά να υλοποιεί. Έπαψε να επιθυμείς γιατι ξεκίνησες να ζεις.»

«Να ζω….;» τον κοίταξε με μια έκφραση γλυκιάς αμφισβήτησης που ζητούσε όμως στο βάθος επιβεβαίωση.

«Ναι να ζεις. Είδες τι χαμόγελο φέρνει αυτή η λέξη ΖΩΗ. Να αναπνέεις και να είσαι παρών σε κάθε εισπνοή και εκπνοή».

Απόσπασμα από το «Κάτι για το Δρόμο»

Facebook page Αργυρώ Λεντούδη

photo unsplash