Πώς να παραμείνεις ευτυχισμένος και μετά τις διακοπές.

Και να που ήρθες και πάλι αγαπημένε μου Σεπτέμβρη. Και όχι μόνο ήρθες αλλά ήδη πέρασες, ο μισός. Σου έχω πει ποτέ πόσο πολύ σε αγαπώ; Είσαι ο μήνας των μεγάλων αλλαγών. Νομίζω, σε αγαπώ πιο πολύ από την Πρωτοχρονιά. Είσαι ο ιδανικός μήνας για ανασυγκρότηση. Ανασκόπηση. Αναθεώρηση. Είσαι ο ιδανικός μήνας για να θέσω τους νέους στόχους για τη ζωή μου, για την οικογένειά μου, για τη δουλειά μου για τον εαυτό μου!

Το καλοκαίρι τελείωσε. Και μαζί με αυτό τελείωσαν οι διακοπές. Ο καθένας στη βάση του. Ο καθένας στο σπίτι του. Ο καθένας στη δουλειά του. Ο καθένας στις σκέψεις του. Εγώ έτοιμη για αναχώρηση. Επιστροφή στο Άμπου Ντάμπι.

Δεν έχει ενέργεια εκεί που πας. Απορώ πόσο ακόμα θα αντέξεις. Δε θα τα καταφέρεις. Είναι μια ψεύτικη πόλη. Μια ψεύτικη χώρα. Είναι φτιαγμένη μόνο με γνώμονα το χρήμα. Δεν έχει παλμό. Θα είσαι μόνη σου. Δεν έχεις φίλους, Μόνο αρνητικές σκέψεις. Τίποτα θετικό δεν είχα ακούσει και τίποτα θετικό δεν πίστευα.

Άφηνα πίσω ένα ακόμα μαγικό καλοκαίρι, αξέχαστες στιγμές με αγαπημένα πρόσωπα, τη θάλασσα, τη μυρωδιά από το χώμα μετά την καλοκαιρινή μπόρα, το σπίτι μου, τους φίλους μου και με μια βαλίτσα πάλι στο χέρι έπαιρνα το δρόμο της επιστροφής. Ένιωθα λες και πραγματικά κάποιος με είχε “υποχρεώσει” να ζήσω την ζωή μου σε ένα τέτοιο σκοτεινό περιβάλλον χωρίς καμία ελπίδα σωτηρίας…

Φτάνω στο Ελευθέριος Βενιζέλος με βαριά καρδιά. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, κλείνω τα μάτια μου σα να θέλω να κρατήσω την εικόνα ζωντανή και προχωράω στο check in. Κρατάω από το χέρι την κόρη μου η οποία για κάποιο περίεργο λόγο μού χαμογελά. Περνάμε τον έλεγχο και φτάνουμε στο Gate για την αναχώρηση. Έχω ήδη επιλέξει παράθυρο από την προηγούμενη μέρα…

​Δίπλα μου κάθεται ένας μελαψός κύριος γύρω στα 40. Μου χαμογελάει. Γεια σου μου λέει σε άπταιστα Ελληνικά, με λένε Φαρούκ. Είμαι από το Πακιστάν. Μην ανησυχείς δε με ενοχλείς. Έχω κι εγώ τέσσερα παιδιά και ξέρω. Μου είπε ότι ζούσε στην Ελλάδα τα τελευταία 25 χρόνια και δούλευε σε ένα εργοστάσιο με πλαστικά. Μου είπε ότι δούλευε 12 ώρες τη μέρα χωρίς ρεπό ούτε μια μέρα. Μου είπε ότι έπαιρνε 500 ευρώ μισθό και κάθε φορά που μιλούσε χαμογελούσε και φαινόντουσαν τα ολόλευκα δόντια του. Πήγαινε στα παιδιά του, και στη γυναίκα του, τους οποίους έβλεπε μόνο 1 φορά το χρόνο. Μου είπε ότι στο Πακιστάν υπάρχουν ελληνικά χωριά από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου και ότι χαίρεται πολύ που ζει σε αυτή τη μαγική χώρα την Ελλάδα…

Μου είπε, μου είπε… πολλά. Για τη ζωή του, για τη θρησκεία του, για τη γυναίκα του, για το γάμο, για τα ήθη και τα έθιμα και στο τέλος με βοήθησε με τις χειραποσκευές…

Και ξαφνικά ντράπηκα πολύ. Ντράπηκα τόσο και θύμωσα με τον εαυτό μου που πριν από λίγο καιρό που θα είχα βάλει ταμπέλες αμέσως. Πακιστανός για μένα ήταν αυτός που καθαρίζει τα τζάμια στο δρόμο. Δε θα του μιλούσα καν. Θα τον αγνοούσα. Δε θα είχα ποτέ την ευκαιρία να δω πόσο ευγενική ψυχή ήταν.

Αλήθεια, πόσο άδικο και τοξικό είναι αυτό που κάνουμε… Βάζουμε ταμπέλες τόσο εύκολα στους γύρω μας, είναι έτσι, είναι αλλιώς, βγάζει τόσα χρήματα, έχει Porsche, είναι CEO στην τάδε εταιρία, έχει δικό του σκάφος. Είναι Αλβανός, είναι Πακιστανός, είναι Ινδός. Είναι μουσουλμάνος. Εμείς είμαστε Έλληνες. Άρα ανώτεροι. Εμείς είμαστε χριστιανοί. Άρα ανώτεροι. Η οικογένειά μου μένει στην Κηφισιά άρα είναι ανώτερη. Μένω στην Αθήνα άρα είμαι ανώτερη από αυτόν που μένει στην επαρχία… Εγώ, εγώ, εγώ είμαι σωστός και εσύ λάθος. Πάντα. Αλήθεια…

Τελικά πού διαφέρουμε με τον Φαρούκ; Έχουμε και οι δύο οικογένεια. Μιλάμε και οι δύο την ίδια γλώσσα. Αυτός έφυγε από το Πακιστάν και πήγε στην Ελλάδα για μια καλύτερη ζωή. Εγώ έφυγα από την Ελλάδα και πήγα στο Αμπου Ντάμπι για μια καλύτερη ζωή. Είμαστε και οι δύο μετανάστες. Είμαστε και οι δύο ψυχές που κάνουμε το δικό μας ταξίδι…

Το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο Αμπου Ντάμπι. Ο Φαρούκ θα έπαιρνε ανταπόκριση για Πακιστάν. Εγώ θα έμενα εδώ. Και ναι οι διακοπές τελείωσαν και η πόλη που ζω δεν έχει ενέργεια. Έχω όμως εγώ. Και αποφασίζω αυτή τη στιγμή ότι η ευτυχία είναι μέσα μου. Και χαμογελάω.

Δε χρειάζεται να περιμένεις την Ελλάδα, τις διακοπές, την ενέργεια που έχει ο τόπος που πας. Δε χρειάζεται να κρίνεις, να γκρινιάζεις και να σκέφτεσαι αρνητικά για όλα όσα συμβαίνουν. Πάντα θα υπάρχουν λόγοι για να σκεφτείς το χειρότερο σενάριο. Αλλά πάντα να ξέρεις έχεις δύο επιλογές:

Να σκεφτείς το χειρότερο σενάριο ή να σκεφτείς το καλύτερο σενάριο. Και μάντεψε; Όταν σκέφτεσαι το καλύτερο σενάριο όλα τα πράγματα και οι άνθρωποι γύρω σου γίνονται πιο φωτεινοί. Πιο λαμπεροί. Πιο ίσοι με σένα. Και οι χώρες αποκτούν ενέργεια και η οικογένειά σου είναι πιο ευτυχισμένη γιατί εσύ έχεις αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεσαι και τον τρόπο που τους βλέπεις. Είναι σαν το αεροπλάνο. Που πετάει ψηλά και χάνεται μέσα στα σύννεφα και ξαφνικά όλα φαίνονται τόσο μικρά, τόσο ασήμαντα, τόσο ίδια…

Αλλάζω τη δική μου ενέργεια και είμαι ευτυχισμένη. Ανθίζω κάθε στιγμή εκεί που βρίσκομαι. Ευγνωμονώ για όλα όσα έχω και χαμογελάω. Κάθε μέρα είναι μια ευκαιρία να είμαι ευτυχισμένη. Μπορώ.

Always be inspired

Be authentic

Be you

Love,

Athena

PS. Είμαστε όλοι ψυχές που κάνουμε το δικό μας ταξίδι σε αυτόν τον πλανήτη. Ο καθένας με το ρυθμό του. Ο καθένας με τον τρόπο του. Μη με κρίνεις επειδή είμαι διαφορετική από εσένα. Απλά αποδέξου με και χάρισέ μου τις καλύτερες ευχές σου για μια υπέροχη μέρα…