Τσαβέλα Βάργκας: Η γυναίκα με το κόκκινο πόντσο

Κάτι σαν την Μπέλλου…

Γράφει ο Νίκος Μουρατίδης

Ομολογώ ότι την είχα ακούσει φευγαλέα σε κάποια τραγούδια από το ξεκίνημα της καριέρας της, και μάλιστα την είχα τοποθετήσει στο αρχείο του μυαλού μου ως: Ισαβέλλα Βάργκας – Μεξικανή τραγουδίστρια. Μια νέα όμορφη κοπέλα με μια περίεργη βαθιά φωνή…

Όταν την είδα το 2002 στην ταινία Frida να τραγουδάει σπαραχτικά το τραγούδι La Llorona, έπαθα σοκ. Ήταν η στιγμή και η σκηνή της ταινίας που εμφανίστηκε η ίδια και είπε το τραγούδι, με ένα τέτοιο τρόπο που ήταν αδύνατον να μην ανατριχιάσεις. Ήταν λες και ερχόταν ο θάνατος…. Ψάχνοντας να μάθω περισσότερα γι΄ αυτήν την είδα σε κάποιες φωτογραφίες με γυαλιά και ήταν σαν να έβλεπα την Σωτηρία Μπέλλου.

Ήταν Αύγουστος του 2012 και είμασταν διακοπές μια μεγάλη παρέα και πάντα τα πρωϊνά ξύπναγα πρώτος. Έτσι κι΄ εκείνο το πρωί της 5^ης Αυγούστου, σηκώθηκα, έφτιαξα καφέ, άνοιξα το laptop, περιηγήθηκα σε κάποια Ελληνικά site και κατόπιν μπήκα στα ξένα. Έτσι είδα την είδηση: «Έφυγε σε ηλικία 93 ετών η γυναίκα με το κόκκινο πόντσο, η φωνή και η ψυχή του Μεξικού, η Τσαβέλα Βάργκας.»

Μπήκα στο YouTube και σαν αποχαιρετισμό άρχισα να ακούω τραγούδια της. Θα μου πεις, καλοκαιριάτικα σε διακοπές να ακούς αυτά τα θλιμμένα αργόσυρταbolero δεν είναι και το πλέον ενδεδειγμένο soundtrack, αλλά ας το προσπεράσουμε. Στην παρέα των διακοπών ήταν και ο Γιώργος Νταλάρας, ο οποίος βγαίνοντας στην αυλή με ρώτησε τι ακούω. Του είπα επι τροχάδην όλη την ιστορία. Δεν την ήξερε και κάθισε μαζί μου να την ακούσει να τραγουδάει. Συγκλονίστηκε. Την άκουγε χωρίς να βγάλει μιλιά.

Η Τσαβέλα Βάργκας μεγαλούργησε με τη μουσική της, το σπάνιο χαρακτήρα και τη μεγάλη της καρδιά στις δεκαετίες του 1960 και 1970, αποθεώνοντας τις μεξικανικές rancheras. Όταν πρωτοξεκίνησε ήταν ένα …..

Η συνέχεια εδώ

​Όταν την κήδεψαν, το φέρετρο ήταν σκεπασμένο με ένα από πόντσο της. Κάτω, με τον Pedro Almodovar στα γυρίσματα ενός ντοκιμαντέρ που έκανε για την ζωή και την καριέρα της.