Δικό μου – δικό μου – δικό μου…Πώς η κτητικότητα δημιουργεί τον φόβο της απώλειας

Δικό μου – δικό μου – δικό μου..

Το παιδί μου, το αυτοκίνητό μου, μαμά μου, μπαμπάς μου, ο υπολογιστής μου, το κινητό μου, τα ρούχα μου, τα παιχνίδια μου..

Ο άνθρωπος μου, η γυναίκα μου, σχέση μου, το σπίτι μου..

Όλα καταλήγουν σε ένα ΜΟΥ..

Σε ένα .. «μου», το οποίο αυτομάτως κάνει κάτι/κάποιον κτήμα μας.

Η περιβόητη, Κτητικότητα!

Από την στιγμή που οτιδήποτε «κλείνει» με αυτό το “μου”, ξαφνικά τα κάνει όλα .. δικά μας!

Ξαφνικά όλα γύρω μας γυρνάνε γύρω από εμένα. Όλα γίνονται κτήμα μου, ή όλα είναι δικό μου δημιούργημα. Ένα μεγάλο εγώ αρχίζει να αναπτύσσεται και εκεί είναι που ξεκινάει το πρόβλημα.

Είναι απλό! Αν το σκεφτείς καλά σε αυτή τη ζωή ήρθαμε με τίποτα και θα φύγουμε με τίποτα! ‘Ήρθαμε χωρίς κανένα εφόδιο, υλικό ή πνευματικό μόνο και μόνο για να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο.

Οπότε, όλα αυτά τα “μου και εγώ”, όλα αυτά τα δημιουργήματα θα τα αφήσουμε κάποια στιγμή πίσω μας, για να τα χαρούν κάποιοι άλλοι, αλλά ίσως και κανένας.

Αλλά το σίγουρο είναι ότι το μόνο που θα πάρουμε μαζί μας, είναι στην ουσία ΕΝΑ πράγμα..

Πριν μιλήσω όμως για αυτό το ένα, που θα πάρουμε μαζί μας, πες μου πραγματικά..

Πόσοι άνθρωποι δεν φοβόμαστε την απώλεια;

Φοβόμαστε μην μας κλέψουν. Φοβόμαστε μην κλέψουν το σπίτι μας, μην πάθει κάτι το αυτοκίνητό μας, μην χάσουμε το κινητό μας, την ατζέντα μας.. Ακόμα μη χαθεί η σειρά μας στην ουρά της τράπεζας που τόση ώρα περιμένουμε..

Γενικά, να μην χάσουμε κάτι το οποίο είναι δικό μας!

Πόσες είναι οι φορές που προσέχουμε πιο πολύ τα δικά μας πράγματα από των άλλων; Συνήθως τις περισσότερες. Και εντάξει, καταλαβαίνω ότι κάποιοι άνθρωποι λένε ότι όταν παίρνουν το αυτοκίνητo ενός του φίλου τους νιώθουν μεγαλύτερη ανασφάλεια γιατί δεν είναι δικό τους,  κάτι το οποίο καταλαβαίνω και είναι τελείως φυσιολογικό.

Αλλά αν παρατηρήσεις στο πως είμαι με το ΔΙΚΟ ΜΟΥ, σε αυτό δηλαδή που έχω μεγάλη συναισθηματική σύνδεση, θα διαπιστώσεις ότι φτάνει πολλές φορές φτάνει τα όρια της υπερβολής..

Πρόσεξε τώρα ποιο είναι το πρόβλημα. Πριν μερικές εβδομάδες μίλησα για την επίγνωση  και την διάκριση. Όταν λοιπόν, μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι πραγματικά τίποτα δεν είναι δικό μου και όλα στην ζωή μου έρχονται και φεύγουν για έναν συγκεκριμένο σκοπό, τότε σίγουρα θα μπορώ να αισθάνομαι καλύτερα με εμένα και με τους γύρω μου. 

Γιατί, οτιδήποτε έρχεται στην ζωή μου, έρχεται για να με διδάξει, να με εμπνεύσει και να με εξελίξει. Και αυτά είναι και το μόνα που θα πάρω μαζί μου.. Την γνώση και την εξέλιξη!

Το μόνο που θα έχω μαζί μου σε όλο τον χωροχρόνο, σε όλο αυτό το ταξίδι της ζωής, είναι η πληροφορία της γνώσης σε ένα επίπεδο που πολλές φορές δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε με τα φυσικά όργανα τα οποία μας έχουν δοθεί, για να μπορούμε να λειτουργούμε στην καθημερινότητα και να απολαμβάνουμε το δώρο της ζωής με τον τρόπο που το απολαμβάνουμε.

Έτσι λοιπόν, πώς θα άλλαζε η ζωή σου αν το «δικό σου», ήταν απλά κάτι μέσα από το οποίο έμαθες, απέκτησες μια εμπειρία, εμπνεύστηκες και απλά προχωρούσες μπροστά; Που θέλω να καταλήξω; Γνωρίζω ότι πολλοί άνθρωποι έχουν ενδόμυχα μέσα τους τον φόβο της απώλειας, ειδικά των ανθρώπων που αγαπούν. Είναι σκληρό και εννοείται ενδεχομένως δεν θα γίνει ποτέ όμορφο. Ειδικά για την Ελληνική κουλτούρα όπως και για πολλές άλλες ακόμα.

Το λέω αυτό, γιατί υπάρχουν κάποιες κουλτούρες που θεωρούν πώς όταν ένας άνθρωπος φεύγει από την ζωή, αυτό είναι κάτι καλό! Τόσο που το γιορτάζουν κιόλας. Ίσως λοιπόν στην δική μας κουλτούρα ένα τέτοιο γεγονός να είναι πάντα κάτι κακό. Αλλά αν το σκεφτείς, αυτό που το κάνει κακό και πολλές φορές δύσκολα διαχειρίσιμο είναι η έννοια αυτής της κτητικότητας. Του «δικού μου». Γιατί δεν αποκτούμε την επίγνωση ότι δεν ζούμε αυτόν τον άνθρωπο, δεν ευχαριστιόμαστε αυτόν τον άνθρωπο, δεν μαθαίνουμε από αυτόν, δεν προσφέρουμε σε αυτόν, σε όλη την διάρκεια της ζωής του και με όλους τους τρόπους.

Έτσι λοιπόν να θυμάσαι ότι τίποτα δεν είναι δικό σου. Ακόμα και η ζωή… Ήρθες και θα φύγεις. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να συσχετιζόμαστε με πράγματα, καταστάσεις και ανθρώπους, να παίρνουμε την εμπειρία στο μέγιστο δυνατό, να προσφέρουμε όσο περισσότερο γίνεται και να εξελίσσουμε την ψυχή μας. Γιατί στο τέλος της ημέρας αυτό μένει. Και όσο πιο πολύ εξελισσόμαστε, τόσο πιο πολύ μπορούμε να προσφέρουμε.

Αλλάζει όλη η συνειδητότητα, και η δικιά μας αλλά και των γύρω μας.

Και γιατί όχι, σιγά σιγά όλης της ανθρωπότητας..

Μη ξεχνάς, Να Αγαπάς τον Εαυτό σου και να Ζεις με Πάθος!

Το δικό σου.. πάθος.. τον δικό σου εαυτό.. την δική σου ζωή..

Mανώλης Ισχάκης

NLP Life Coach-Ομιλητής-Συγγραφέας

facebook