Εκείνοι οι γελαστοί άνθρωποι με τα θλιμμένα μάτια αν ποτέ βρεθούν στο δρόμο σου…Κράτα τους για πάντα!

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που τους έχεις κι ας μην τους ξέρεις καθόλου.

Υπάρχουν κι εκείνοι οι άνθρωποι που τους λένε φλύαρους.

Κελαηδούν ολοένα, μιλώντας για τα πιο παράξενα μα και τα πιο συνηθισμένα.

Πολλές φορές μπορεί να σε κουράζουν και να κοροϊδεύεις την πολυλογία τους. Άλλοτε, πάλι, μπορεί και να τους αποφεύγεις, αρνούμενος να μπλεχτείς στη θορυβώδικη κουβέντα τους.

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που θα γνωρίσουν εύκολα τον άλλο, θα μοιράσουν την καλημέρα τους, θα πουν και δυο κουβέντες στην άκρη του δρόμου.
Θα τους δεις να χαμογελούν πλατιά. Να έχουν μια καλή κουβέντα για όλους. Να ξέρουν κάτι παραπάνω για πράγματα που αγαπούν. Για εκείνα είναι, άλλωστε, που μιλούν με ενθουσιασμό.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι κομήτες σου και θα σε στηρίξουν όποτε το θελήσεις. Θα είναι εκεί να τρέξουν στην ανάγκη, να βοηθήσουν σαν το ζητήσεις, να μιλήσουν όταν πρέπει. Θα κάνουν τους καραγκιόζηδες για να χαμογελάσεις και τους ανόητους σαν νιώσουν πως κάτι δεν πρέπει καν να αναφερθεί.

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που τους έχεις κι ας μην τους ξέρεις καθόλου.
Γιατί, αλήθεια, δεν τους ξέρεις. Αν καθίσεις να αναρωτηθείς πόσες ήταν οι φορές που καθίσατε απέναντι και μιλήσατε για εκείνους, για τα προβλήματα και τις χαρές τους, θα δεις πως κάτι δεν πάει καλά.

Θα συνειδητοποιήσεις πως είναι ελάχιστες φορές που ο αναστεναγμός τους δε συνοδεύτηκε από ένα πλατύ χαμόγελο κι ένα αφοπλιστικό “καλά είμαι, μην ανησυχείς”. Μα δεν ήταν. Καθόλου καλά.

Αυτοί οι άνθρωποι, που μιλούν για τα πάντα και πολύ, είναι αυτοί που κρατούν τον εαυτό τους βαθιά σφραγισμένο. Τον κρατούν στη σκιά όχι από συμφέρον μα από αυτοπροστασία.

Έμαθαν να ζουν για τους άλλους και να κρατούν τους εαυτούς τους στην αφάνεια.
Κι όμως, εσύ από τη φλυαρία τους, μπορεί να τους πεις κι εγωιστές.

Αν καθίσεις, όμως, να αναρωτηθείς τι είναι αυτό που λένε και τι αξία έχει, θα καταλάβεις την αλήθεια.
Τίποτα σημαντικό. Τίποτα εξομολογητικό, πέρα από την επιφάνεια.

Το βάθος τους δεν το δείξανε ποτέ και σε κανέναν.
Δεν αφήσανε ποτέ κανείς να κολυμπήσει στα νερά τους. Να δει τις αδυναμίες, τα πάθη και τα ζόρια τους.

Κι όχι γιατί δε θέλησαν.
Μα γιατί δεν προσπάθησε κανείς.

Κανείς δεν ασχολήθηκε, παρασυρμένος από αυτή την επιφανειακή ευφορία, να ανακαλύψει τι μπορεί να κρύβουν στα σκοτάδια τους.
Γιατί κι αυτοί, οι φωτεινοί άνθρωποι που θα σε συντρέξουν πάντα, έχουν τα δικά τους σκοτάδια.

Που για χρόνια περίμεναν κάποιον να τα ανακαλύψει. Να προχωρήσει πεισματικά προς το μέρος τους και να μη αρκεστεί σε εκείνο που θα του πουν.
Αυτόν που θα καταλάβει πως το χαμογελαστό “καλά είμαι” τους, μπορεί να είναι ο πιο σπαρακτικός λυγμός.

Μια κραυγή βοήθειας για την απέραντη μοναξιά του να είσαι διαρκώς δίπλα σε κόσμο μα να μη σε ξέρει κανείς.
Να μην έχει κατορθώσει κανείς να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα, να ανακαλύψει την αλήθεια.

Αυτοί οι άνθρωποι κουβαλούν ένα γέλιο στα χείλη, μια θλίψη στα μάτια και μια μοναξιά στην καρδιά.
Αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν να τους μάθεις καλύτερα.

Αξίζουν να τους σταθείς.
Αξίζουν να επιμείνεις.

Κι ας μη σου πουν αμέσως. Ας μην παραδώσουν αμαχητί τα τείχη του εαυτού τους. Ας κρατήσουν άμυνα, παρασυρμένοι από χρόνια και χρόνια μοναξιάς.
Αν επιμείνεις, όμως, θα τους κερδίσεις και θα ανοιχτούν. Και μαζί με αυτούς κι ένας ολόκληρος κόσμος που κρατούν βαθιά κρυμμένο.

Κι αυτοί θα μοιραστούν τη μοναξιά τους κι εσύ θα έχεις κερδίσει έναν άνθρωπο.
Να τον αγαπήσεις, να τον εκτιμήσεις, να τον βάλεις άνευ όρων στη ζωή σου.

Γιατί εκείνοι, οι φλύαροι που μπορεί να μην εκτιμάς και τόσο, δε θα σε προδώσουν ποτέ.
Κι εσύ κι εγώ κι όλοι μας, μέσα σε τούτο το χάος που ονομάστηκε ζωή, έχουμε ανάγκη από ανθρώπους που θα χαμογελούν και δε θα μας προδώσουν ποτέ…

Γι’αυτό αν ποτέ βρεθούν στο δρόμο σου, αν ποτέ αναγνωρίσεις το γέλιο τους, μην τους αφήσεις να φύγουν.
Κράτα τους…

Γράφει η Στεύη Τσούτση.

via thessalonikiartsandculture.gr