Δεν ξέρω για σένα. Να ο τρόπος που διαβάζω βιβλία. Από την Κατερίνα Τσεμπερλίδου

Όταν ξεκίνησα να διαβάζω εξωσχολικά βιβλία, παραμύθια, μυθιστορήματα, ποιήματα κλπ. τα κρατούσα στα χέρια μου με ευλάβεια, σαν να ήταν εύθραυστα.

Προσπαθούσα να μην τα τσακίσω, να μην τα λαδώσω, να μην τα βρέξω. Ήθελα, όταν τελείωνα το βιβλίο, να το τοποθετώ πίσω στη βιβλιοθήκη μου, σαν καινούργιο. Ένιωθα τέτοιο δέος για τα βιβλία, που νόμιζα ότι έχουν ψυχή και θα διαμαρτυρούν εναντίον μου αν τα “κακοποιώ”.

Όσο μεγάλωνα, άρχισα να βλέπω τα βιβλία πιο φιλικά, πιο χαρούμενα, πιο συναισθηματικά. Όχι πια με το δέος του αναγνώστη που θέλει να μπει στον κόσμο τους, αλλά με το θάρρος του έμπειρου και συστηματικού ταξιδευτή που αφήνεται να παρασυρθεί από τα περιεχόμενό του.

Δικά μου είναι τα βιβλία, δικό μου και το περιεχόμενό τους.

Έτσι, ξεκίνησα να ξεθαρρεύω και να σημειώνω κάπου-κάπου κάποια σημαντικά σημεία του κειμένου. Άλλοτε θαυμαστικά (!!!), άλλοτε έναν ήλιο () κι άλλοτε μια κορώνα(♛).

Όσες περισσότερες σημειώσεις έκανα στο περιεχόμενο του βιβλίου, τόση περισσότερη ευχαρίστηση έπαιρνα από το νόημα του βιβλίου και τόσο καλύτερα θυμόμουν τα κύρια σημεία της πλοκής ή των μηνυμάτων του βιβλίου.

Η τελευταία μου εξέλιξη είναι η υπογράμμιση με φούξια (μόνο, εμμονές… τι να κάνουμε;) highlighter που μου χαρίζει απόλυτη ικανοποίηση στο διάβασμα.

Όταν υπογραμμίζω ένα βιβλίο, γίνεται δικό μου. Φίλος, σύντροφος, κτήμα μου, ένα με μένα. Έτσι, με το που αναζητώ κάτι σε ένα διαβασμένο βιβλίο, ξέρω πού να το αναζητήσω: στις υπογραμμίσεις.

Διαβάστε την συνέχεια στο tseperlidou.gr