Αφήστε μας να μεγαλώσουμε

Σήμερα, αγαπητό μου ημερολόγιο, θέλοντας να πάρω μια ανάσα από τα γεγονότα των ημερών που μου μαυρίζουν την ψυχή, έκανα μια βόλτα στο διαδίκτυο.

Έπεσα λοιπόν επάνω σε μια φωτογραφία της Cindy Crawford, το super model της δεκαετίας 80-90, να περπατάει με την κουκλάρα κόρη της.

Εκ πρώτης όψεως βλέπεις μια θεά γυναίκα-μαμά να περπατάει περήφανη δίπλα στην κόρη της. Αν προσέξεις λίγο καλύτερα, βλέπεις το πόδι της να έχει κάποιες ρυτίδες και βαθουλώματα, σημάδια της ηλικίας της. Διαβάζω από κάτω χιλιάδες αρνητικά σχόλια, κακίες και φράσεις του τύπου «Πώς άφησε τον εαυτό της;», «Να πώς είναι το super sexy μοντέλο που έκανε εκατοντάδες εξώφυλλα» κτλ. Διαβάζω επίσης και την ηλικία της: Ετών 49! Θυμήθηκα τότε κι άλλες φωτογραφίες από άλλες επώνυμες γυναίκες άνω των 40 με αντίστοιχα σχόλια. Θυμήθηκα, επίσης, ένα ρεπορτάζ που είχα δει κάποτε σε μια εκπομπή στην τηλεόραση με τίτλο: «Επώνυμοι που έχουν πατσαβουριάσει» και έδειξαν άτομα, κυρίως χολιγουντιανά πρόσωπα, πώς είναι τώρα που είναι όχι μόνο άνω των 40 αλλά άνω των 70! Ήταν προσωπικότητες που έχουν προσφέρει πολλά στην τέχνη, θέατρο, μουσική, οι οποίοι κατά το ρεπορτάζ είχαν παχύνει πολύ ή είχαν γεράσει με πολλές ρυτίδες… Ανάμεσα τους θυμάμαι ήταν και η Brigitte Bardot.

 

 

 

Θύμωσα! Και θυμώνω ακόμα όταν γίνονται τέτοιου είδους σχόλια σε γυναίκες άνω των 40 ετών! Τι θα πει έχει πολλές ρυτίδες; Ποιος μπορεί να τα βάλει με το χρόνο; Πού ξέρει ο κάθε σχολιαστής τι περνάει ο κάθε άνθρωπος αντιμέτωπος με αυτό που λένε φθορά του χρόνου; Πού ξέρει τι έχει περάσει στη ζωή του κάποιος και τι σημάδια μπορεί να άφησε στην ψυχή και το σώμα του είτε είναι δημόσιο πρόσωπο είτε όχι; Είτε είναι πάμπλουτος είτε φτωχός; Γιατί πρέπει εμείς οι γυναίκες να περνάμε συνεχώς από αυτό το δικαστήριο της ρυτίδας και να πρέπει να δικαιολογηθούμε για κάθε βαθούλωμα και κάθε άκομψο σημαδάκι;

 

 

 

Η κοινή λογική λέει ότι όταν μια γυναίκα μεγαλώνει, κάποια στιγμή θα γεράσει κι αυτό θα φανεί! Ο χρόνος είναι αμείλικτος και δεν κάνει διακρίσεις στην καθεμιά μας. Όταν είναι μόνη βλέπει τα σημάδια από τον ερχομό του, στεναχωριέται και προσπαθεί να τα κρύψει. Γιατί δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με την ηλικία; Κάνουμε τόσα στη ζωή, δουλεύουμε, μεγαλώνουμε παιδιά, φροντίζουμε την οικογένειά μας, ε δεν πειράζει να μην έχουμε πόδι 25άρας! Με τα πρότυπα όμως που δημιουργούνται μέσω αυτών των σχολίων και δημοσιευμάτων, κάθε γυναίκα νιώθει ότι πειράζει και παραπειράζει. Νιώθει ένοχη κι αρχίζει να ψάχνει όλες τις μεθόδους για να κρύψει τα σημάδια του χρόνου. Αυτά τα σημάδια όμως, είναι σημάδια ζωής των προσωπικών βιωμάτων της κάθε γυναίκας. Είναι ο χαρακτήρας μας που έχει διαμορφωθεί μέσα από τα βιώματά μας. Δεν προτείνω να μην φροντίζουμε τον εαυτό μας, αλλά πιστεύω ότι αν δεν τα καταφέρουμε να δείχνουμε όπως θέλουν οι άλλοι, δεν πειράζει. Κι ακόμα και η γυναίκα που ή δεν κατάφερε καθόλου να εμποδίσει τον χρόνο ή το επέλεξε και ο χρόνος της φέρθηκε χειρότερα σε σχέση με άλλες, δεν συμφωνώ να δέχεται κριτική και αρνητικά σχόλια. Πρέπει να υπάρχει σεβασμός για την εσωτερική μάχη που δίνει η καθεμιά μας στη ζωή. Και δεν αναφέρομαι προσωπικά στη Cindy Crawford, αλλά η αντιμετώπιση αυτή απέναντί της γίνεται παράδειγμα προς όλες μας τις υπόλοιπες γιατί όλες οι γυναίκες σε αυτή την ηλικία είμαστε ευάλωτες με το θέμα του χρόνου και της φθοράς.

 

 

 

Προτείνω, λοιπόν, να αγαπήσουμε τα σημάδια μας και χαλαρά να φροντίζουμε τον εαυτό μας και όσο μπορούμε και όσο αντέχουμε! Μερικές φορές νιώθω ότι εμείς οι γυναίκες και κυρίως οι μαμάδες που από τις γέννες το σώμα μας έχει υποστεί διάφορα σοκ, όταν πατάμε τα 40 συχνά αισθανόμαστε όπως τα κορίτσια στην προεφηβεία και την εφηβεία που τους κολλάει ότι κάτι δεν είναι όμορφο πάνω τους και νιώθουν μονίμως άβολα προσπαθώντας να το κρύψουν, το οποίο αργότερα ξεχνάνε. Κάτι σαν κοριτσίστικη εμμονή…

 

 

 

Ας πετάξουμε λοιπόν τις εμμονές και ας φορέσουμε άφοβα τα σορτσάκια μας, αλλά προσοχή! Μην παλιμπαιδίζουμε! Άλλα σορτσάκια φοράνε οι κόρες μας και άλλα εμείς. Ας τους δώσουμε τη σκυτάλη! Εκεί είναι η χαρά και η ευχαρίστηση.