Θεία δεν θα παντρευτώ… Συγγνώμη

«Ο γάμος είναι μια μοναδική περιπέτεια, ανοιχτή για τους δειλούς.» Βολτέρος

 

Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα

 

 

…. Κάπως έτσι με βρήκε η πρώτη μέρα στο χωριό μου. Αγκαζέ με τη θεία, βολτάροντας στα αμπέλια και αναλύοντας τα ακαταλαβίστικα για τα δικά της δεδομένα.

 

“Πήγες 30, πόσο ακόμα; Πρέπει να βρεις ενα καλό παιδί να φτιάξεις τη ζωή σου” Έλεγε και ξανά έλεγε.

“Δόξα το θεό, της απάντησα με τσαχπινιά. Έχω τουλάχιστον αλλα 30 χρόνια μπροστά μου. Απο ένα τρίμηνο σε κάθε χώρα, ε δεν μπορεί, θα προλάβω να γυρίσω όλο τον κόσμο. Και μετά θεία, θα γυρίσω στο χωριό. Όμορφη και σοφή. Θα τρώω φρέσκα λαχανικά απο τον κήπο σου. Κοίτα να ζεις μέχρι τότε γιατί δεν έχω ιδέα από νοικοκυριά και αλήθεια θεία, δεν με ενδιαφέρει καθόλου να μάθω!”

“Παιδιά, μου τόνιζε. πότε θα κάνεις παιδιά;”

 

Σαν να ζούσα σε κινηματογραφική ταινία.

Τώρα ο σκηνοθέτης έδειχνε κοντινό τα τρομαγμένα μάτια της θείας….

Την κοίταξα όλο νόημα, σήκωσα τους ώμους μου και “ποιος ξέρει;” της απάντησα…

Πρέπει νομίζω να σταματήσει αυτός ο μύθος περί παιδιού, γάμου και ολοκλήρωσης….

Πρέπει να σταματήσουμε να πρέπει.

 

Οφείλουμε το νήμα της ζωής μας να το κατευθύνει ενα και μοναδικό χερί… Εκείνο του θέλω μας.

Αυτό το θελω,που μας το μεθάνε με παραπληροφόρηση και πρέπει απο την κούνια μας.

Η ολοκλήρωση μιας γυναίκας δεν έρχεται μόνο όταν δημιουργεί το μικρό σπίτι στο λειβάδι.

Αλλά όταν το νοικοκυριό υπάρχει μέσα της. Δεν γεννήθηκαν όλες οι γυναίκες για μάνες. Παιδιά πρέπει να γεννιούνται αποκλειστικά και μόνο απο ανθρώπους με το ίδιο βλέμμα. Η20. Αυτό όμως δυστυχώς δεν αποτελεί τον κανόνα στη ζωή. Μόνο κάτι παλιόθεωρίες επιβιώνουν ακόμα και στην εποχή του syber sex, του τύπου “η μικρός μικρός παντρέψουν η μικρός καλογερέψου…”

 

Σκεφτείτε πόσο αφόρητα βαρετό θα ήταν αυτό. Μονόδρομος η ευτυχία; Ε όχι! Δεν το δέχομαι!!!!

 

Επιμέλεια κειμένου Νατάσα Παππά