Barbie: Γιατί είναι η #1 ταινία που πρέπει να δουν όλοι…τώρα;
Αν νομίζατε ότι η Barbie ήταν μια επέκταση κάποιων πραγμάτων που θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα προϊόν, είχατε δίκιο.
Αν νομίζατε ότι μια μεγάλη εταιρεία επρόκειτο να αυτοσατιριστεί για να γίνει αγαπητή σε ένα όλο και πιο συνειδητοποιημένο κοινό, είχατε δίκιο.
Η Barbie ήταν το ψωμί και το βούτυρο της Mattel για πάρα πολύ καιρό, οπότε ποιος μπορεί να την κατηγορήσει; Όπως γνωρίζουμε όλες οι επιχειρήσεις, μεγάλες ή μικρές, χρειάζονται συνεχή διαχείριση αντίληψης και αύξηση των κερδών τους . Το να βάλει κάποιος σαν την Γκρέτα Γκέργουιγκ (Lady Bird, Φράνσις Χα) να γράψει και να σκηνοθετήσει μια ιστορία για την καλύτερη φίλη κάθε κοριτσιού, την Barbie , ήταν μια εντυπωσιακή κίνηση εκ μέρους της εταιρείας και της Warner Bros.
Διανύοντας το 2023, όλοι αναγνωρίζουμε τις προσπάθειες μάρκετινγκ και εκτιμούμε επίσης όταν γίνεται μια καλή δουλειά. Έχουμε επίσης την αυτογνωσία να αναγνωρίζουμε πότε κάτι πλασάρεται και στοχεύει σε εμάς και να μην κολακευόμαστε πολύ από αυτό. Αλλά όταν το υλικό που διατίθεται στην αγορά είναι αυτό που είναι ίσως ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια της κοινωνικής θεωρίας που έχει απλοποιηθεί για ελκυστικότητα και κατανόηση σε όλα τα δημογραφικά στοιχεία, είμαστε όλοι υπέρ αυτού.
Και αυτό είναι η Barbie.
Δεν είναι φεμινιστική ατζέντα, αν και, μόνο λόγω του ότι η συγγραφέας και η σκηνοθέτις είναι γυναίκα, η ταινία της Γκρέτα Γκέργουιγκ γίνεται φεμινιστικό έργο, ή τουλάχιστον ένα έργο με φεμινιστικές ανησυχίες.
Το καλό είναι ότι τίποτα για τη Barbie δεν απεικονίζει οποιοδήποτε φύλο ως ανώτερο ή κατώτερο, απλώς μας υπενθυμίζει, όμορφα, κωμικά, και με αγάπη, ότι ο καθένας χρειάζεται λίγη ανακατεύθυνση για να καταλάβει πώς νιώθει ο άλλος, και επειδή, πάλι, ο σεναριογράφος/σκηνοθέτης της ταινίας είναι γυναίκα, αφηγείται την εμπειρία του να είσαι η σουπερ γυναίκα, εύγλωττη, ακριβή, και να κάνεις όλα αυτά που κάνει η Barbie, που μπορεί από τα γέλια να καταλήξουν στα κλάματα.
Το μόνο που θέλει η ηρωίδα μας, η Stereotypical Barbie σε αυτή την ιστορία, είναι να αποκαταστήσει το πέπλο ανάμεσα στον πραγματικό κόσμο και τη Barbieland, ώστε τα πράγματα να επανέλθουν στο φυσιολογικό. Για να το κάνει, πρέπει να αφήσει το μητριαρχικό της καταφύγιο και να τολμήσει στον πραγματικό κόσμο, ο οποίος σε αυτή την περίπτωση περιορίζεται κυρίως στη Venice Beach στο Λος Άντζελες.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ενώ επικεντρώνεται σε μια χώρα πολύ διαφορετική από κάποιες άλλες πχ το Πακιστάν, η ταινία μας υπενθυμίζει ότι είναι εξίσου τρομερό να πρέπει να περιηγηθείτε σε έναν πολύ πατριαρχικό κόσμο ανεξαρτήτως εθνικότητας.
Είτε βρισκόμαστε στο Ισλαμαμπάντ είτε στην παραλία της Βενετίας, υπάρχει ένα υπόγειο ρεύμα απειλούμενης βίας κατά των γυναικών όποτε βγαίνουν από τα σπίτια τους και όχι μόνο. Ο μόνος ίσως τρόπος, για να αποκατασταθεί η τάξη σύμφωνα με τους άνδρες, είναι να δέσουμε τις γυναίκες με στερεότυπα και κοινωνικά αποδεκτούς ρόλους, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ίσως, δεν υπάρχει περίπτωση να λογοδοτήσουν ποτέ οι άντρες για ό,τι κάνουν, γιατί οι γυναίκες, ως μητέρες, φίλες, σύζυγοι, ή ακόμα και ως εντελώς άγνωστες μεταξύ τους στο δρόμο, θα έπρεπε να είχαν συμπεριφερθεί καλύτερα. Αυτή η συγκεκριμένη παρατήρηση, αν και με κανέναν τρόπο δεν είναι νέα ή πρωτοποριακή, χτυπά πολύ σκληρά και πονάει.
Υπάρχουν τόσες φορές κατά τη διάρκεια της Barbie, όπου ένας χαρακτήρας δεν πρόκειται να σας δείξει τι πρέπει να ανέχονται καθημερινά οι γυναίκες. Ωστόσο, αυτό δεν είναι αδυναμία του σεναρίου, καθώς πιστεύω ότι όλα είναι γραμμένα τόσο ξεκάθαρα και μπορεί εύκολα το κοινό να τα κατανοήσει.
Χρειάζεται όντως να εκπαιδεύσουμε τους άντρες και τα αγόρια που γίνονται άντρες ποιες είναι οι ευθύνες τους, αντί να τους διδάξουμε τι είδους συμπεριφορές και θέσεις στη ζωή είναι αποδεκτές για αυτούς. Το ίδιο το γεγονός ότι η Barbieland είναι βασικά μια ουτοπία για τις γυναίκες, όπου οι Κεν τοποθετούνται σε ρόλους φόντου και κανείς δεν ενδιαφέρεται για το τι κάνουν ή τι λένε, είναι επίσης σημαντικό σχόλιο για το ποια είναι η πραγματική φεμινιστική ατζέντα: μια κοινωνία ίση για όλους.
Ο σκηνοθέτης Sadiq Saleem είχε επισημάνει ότι στην ταινία του, ο ένας βασικός άνδρας χαρακτήρας είχε λιγότερη δράση από τις γυναίκες της ιστορίας.
Ήταν αναμενόμενο να κάνει ό,τι κάνει ένας άντρας, που σήμαινε να βγαίνει έξω, να δουλεύει για να φέρνει χρήματα, άσχετα από το γεγονός ότι θα μπορουσε να μένει στο σπίτι αναλαμβάνοντας τις οικιακές υποχρεώσεις. Αν έχετε παρακολουθήσει το Joyland, θα ξέρετε ότι αυτό δεν τελειώνει καλά για κανέναν από τους χαρακτήρες της ταινίας.
«Η πατριαρχία πληγώνει τους πάντες», είχε πει τότε ο Σαντίκ, και δικαίως. Όταν τοποθετούμε το βάρος οπουδήποτε και όλες τις προσδοκίες σε οποιοδήποτε τμήμα της κοινωνίας, προετοιμάζουμε τον εαυτό μας για αποτυχία.
Καθώς η Barbie κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους, μάθαμε επίσης πώς η πατριαρχία επηρεάζει και άλλες πτυχές της ζωής. Μια ταινία που είναι στη χειρότερη περίπτωση είναι κατάλληλη για ηλικίες άνω των 13, η Barbie απαγορεύτηκε στο Παντζάμπ επειδή παρουσίαζε περιεχόμενο «υπέρ των ΛΟΑΤΚΙ». Η κυκλοφορία της παραμένει σε εκκρεμότητα, ενώ η κυβέρνηση του Παντζάμπ εξετάζει την ταινία και επανεξετάζει τους διαλόγους της.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ενώ ουσιαστικά δεν υπάρχει κανένα φανερό υπονοούμενο στην ταινία, μια αναφορά στο γεγονός ότι ούτε η Barbie ούτε ο Ken διαθέτουν γεννητικά όργανα στο σχεδιασμό τους δυσκολεύει τα πράγματα.
Η κάθε μία λέξη που ακούγεται κολλάει κάπου, και τίποτα σχετικά με την ιστορία δεν υποδηλώνει τίποτα άλλο εκτός από το γεγονός ότι οι γυναίκες και τα θηλυκά άτομα βρίσκονται σε συνεχή μειονεκτική θέση από κάθε άποψη.
Οι γυναίκες μιλούν για τη γυναικεία παρόρμηση να εξηγήσουν τη γυναικεία εμπειρία σε όποιον θα ακούσει για όσο καιρό υπάρχουν γυναίκες. Αν έρχεται ντυμένο στα ροζ και με μια εταιρική χορηγία, είναι υπέροχο. Αν η εταιρεία αναγνωρίζει τον δικό της ρόλο στον καθορισμό προβληματικών προτύπων για τις γυναίκες, είναι εκπληκτικό. Εάν κάνει την εταιρεία να κερδίζει δισεκατομμύρια δολαρία, αλλά επιτρέπει τη διανομή του μηνύματος παντού, τότε βεβαιωθείτε ότι έχετε όλους τους άνδρες και τις γυναίκες και τα αγόρια και τα κορίτσια στη ζωή σας να το παρακολουθήσουν.
Χρειάζεται όντως να εκπαιδεύσουμε τους άντρες και τα αγόρια που γίνονται άντρες ποιες είναι οι ευθύνες τους, αντί να τους διδάξουμε τι είδους συμπεριφορές και θέσεις στη ζωή είναι αποδεκτές για αυτούς. Το ίδιο το γεγονός ότι η Barbieland είναι βασικά μια ουτοπία για τις γυναίκες, όπου οι Κεν τοποθετούνται σε ρόλους φόντου και κανείς δεν ενδιαφέρεται για το τι κάνουν ή τι λένε, είναι επίσης σημαντικό σχόλιο για το ποια είναι η πραγματική φεμινιστική ατζέντα: μια κοινωνία ίση για όλους.
cover photo instagram @barbiethemovie
SHARE
RECENT
