4 tips για να σχεδιάσεις μια απλή και ήρεμη ζωή

Δεν θα ήταν ωραίο να ζούσαμε μια πιο ήρεμη ζωή ώστε να κερδίσουμε χρόνο και ενέργεια για να κάνουμε όσα έχουν πραγματικά σημασία για εμάς;

Νομίζω ότι αυτή είναι μια σκέψη που πολλοί από εμάς κάνουμε συχνά, καθώς το σενάριο μιας ζωής μακριά από την βαβούρα και τους εξαντλητικούς ρυθμούς της πόλης, έχει αρχίσει να αυξάνει την δημοτικότητα του τα τελευταία χρόνια.

Αυτό το σενάριο βασίζεται σε μια απλή ζωή χωρίς στολίδια, την επαρχιακή ζωή που είναι σε αρμονία με τη φύση, με άφθονο ελεύθερο χρόνο για πράγματα όπως τα χόμπι, η κηπουρική και οι εξορμήσεις στην άγρια φύση.

Οι σκέψεις αυτές λειτουργούν ως μια ονειρική απόδραση από τον γρήγορο αστικό τρόπο ζωής, αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούμε απλά να σηκωθούμε και να φύγουμε για να ζήσουμε σε μια καλύβα στο δάσος.

Τι θα έλεγες εάν σου έλεγα ότι μπορείς να πετύχεις το αποτέλεσμα μιας τέτοιας ζωής μόνο με την εφαρμογή μερικών βασικών συνηθειών;

Ακολουθούν 4 πολύ απλά, αλλά αλληλένδετα βήματα για μια πιο απλή και σίγουρα πολύ πιο ουσιαστική ζωή.

ΟΥΣΙΟΚΡΑΤΙΑ

Το κλειδί για μια απλή ζωή είναι να ανακαλύψουμε τι είναι πραγματικά σημαντικό για εμάς και στη συνέχεια να αφαιρέσουμε όλα τα υπόλοιπα.

Οι περισσότεροι από εμάς αισθανόμαστε πολύ απασχολημένοι και υπερφορτωμένοι από τις υποχρεώσεις μας, ενώ ταυτόχρονα λέμε πάρα πολλά ναι σε καθημερινή βάση. Καταλήγουμε να ξεχειλίζουμε, τόσο υλικά όσο και διανοητικά, προσθέτοντας διαρκώς πράγματα είτε στο προγραμμα μας είστε στο καλάθι μας· πράγματα που σίγουρα δεν χρειαζόμαστε, ίσως επειδή νιώθουμε ότι αυτό περιμένουν οι άλλοι από εμάς ή επειδή βλέπουμε άλλους ανθρώπους να το κάνουν και πιστεύουμε ότι πρέπει να το κάνουμε κι εμείς. Θέλουμε διακαώς τα πάντα και αυτή η επιδίωξη του «περισσότερου» πνίγει αυτά που έχουν μεγαλύτερη σημασία για εμάς.

Για να ζήσουμε μια απλούστερη ζωή πρέπει πρώτα να ξεπεράσουμε την πεποίθηση ότι όλα είναι σημαντικά, πρέπει δηλαδή να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε σαν ουσιοκράτες.

Όπως λέει ο συγγραφέας Greg McEwen “μη-ουσιοκράτης είναι κάποιος που πιστεύει ότι σχεδόν όλα είναι σημαντικά και που θέλει να τα κάνει όλα. Είναι αυτός που θεωρεί ότι για να γίνει κάτι καλύτερο πρέπει πάντα να προστεθεί κάτι άλλο. Από την άλλη πλευρά, ένας ουσιοκράτης πιστεύει ότι πολύ λίγα πράγματα είναι σημαντικά και αφιερώνει χρόνο μόνο για αυτά τα λίγα ζωτικής σημασίας και όχι για τα πολλά και ασήμαντα. Για να γίνει κάτι καλύτερο, ο ουσιοκράτης πιστεύει ότι κάτι άλλο πρέπει να αφαιρεθεί.”

 Το να σκεφτόμαστε σαν ουσιοκράτες μας βοηθάει να διακρίνουμε το τι είναι απλώς αποδεκτό απ’το τι είναι πραγματικά σπουδαίο.

Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΙΚΑΣ

Για να δημιουργήσουμε μια απλούστερη ζωή θέλουμε, όπου είναι δυνατόν, να εξαλείψουμε όσα δεν έχουμε ανάγκη, ώστε να ανακτήσουμε χώρο για αυτά που έχουν μεγαλύτερη σημασία για εμάς. Το πρόβλημα είναι ότι είμαστε πολύ προσκολλημένοι στα πράγματα που κατέχουμε.

Στην ψυχολογία και στην οικονομική ψυχολογία, το φαινόμενο της προίκας είναι η ιδέα ότι εκτιμούμε τα αντικείμενα και τις ευκαιρίες πολύ περισσότερο όταν τα έχουμε ήδη στην κατοχή μας σε σχέση με το αν δεν τα είχαμε, και εξαιτίας αυτού δυσκολευόμαστε να αποχωριστούμε τα πράγματα μας.

Ένας τρόπος για να ζήσουμε πιο συνειδητά είναι να αρχίσουμε να αψηφούμε αυτό το φαινόμενο, ενεργώντας σαν να μην μας ανήκει τίποτα απ’όσα ήδη έχουμε. Έτσι, για παράδειγμα, όταν προβληματιζόμαστε τι θα κάνουμε με εκείνο το μπλε τζιν που βρίσκεται στο πίσω μέρος της ντουλάπας μας, μπορούμε να αναρωτηθούμε: τι θα έκανα αν δεν είχα ήδη αυτό το τζιν, θα έμπαινα στην διαδικασία να το αγοράσω;

 Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τα υλικά αγαθά, αλλά και για τις ανθρώπινες σχέσεις μας. Αν δεν είχα την ευκαιρία να παρευρεθώ σε αυτή την εκδήλωση, θα κατέβαλλα προσπάθεια να δημιουργήσω την ευκαιρία μόνη μου; Αν η απάντηση είναι όχι, τότε σίγουρα αυτά τα «πράγματα» δεν είναι απαραίτητα για εμάς, οπότε μπορούμε να δημιουργήσουμε περισσότερο χώρο για αυτά/αυτούς που είναι, αφήνοντας τα «περιττά» να φύγουν ή μαθαίνοντας να λέμε όχι.

ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΟΧΙ

Το να μάθουμε να λέμε όχι είναι το πιο ισχυρό εργαλείο στο οπλοστάσιό μας για την ανάκτηση χρόνου και τη δημιουργία μιας απλούστερης ζωής.

Όταν δεν λέμε όχι, αφιερώνουμε πολύτιμο χρόνο σε πράγματα που δεν μας προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό, όπως η απόσπαση της προσοχής μας στα social media, το συμμάζεμα αντικειμένων που δεν χρειαζόμασταν καν εξαρχής ή κοινωνικές υποχρεώσεις στις οποίες δεν θέλουμε καν να πάμε.

Πότε, λοιπόν, πρέπει να λέμε όχι;

 Όπως πολύ εύλογα λέει ο Greg “αν δεν είναι ναι, είναι όχι”.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το να λέμε όχι είναι δύσκολο, ειδικά όταν λέμε όχι σε ανθρώπους. Έχουμε μια βαθιά ριζωμένη επιθυμία να γινόμαστε συμπαθείς στους άλλους και δεν θέλουμε να απογοητεύσουμε τους ανθρώπους, ετσι αισθανόμαστε ενοχές όταν απορρίπτουμε το αίτημα κάποιου, αλλά ξεχνάμε ότι η άρνηση του αιτήματος δεν είναι το ίδιο πράγμα με την άρνηση του ατόμου.

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους ευχαριστήσουμε ευγενικά που μας σκέφτηκαν αλλά να συμπληρώσουμε, με αποφασιστικότητα, ότι δεν είναι δυνατόν αυτή τη φορά. Αυτό δεν σημαίνει ότι λέμε όχι αδυσώπητα ή ετσι απλώς για να το πούμε, αλλά ότι λέμε όχι στα μη ουσιώδη για να απελευθερώσουμε χρόνο και χώρο ώστε να μπορούμε να πούμε ένα μεγάλο, ολόψυχο ναι στα ουσιώδη.

 ΧΩΡΟΣ

 Η δημιουργία χώρου είναι ένα ακόμη βασικό βήμα προς την κατεύθυνση μιας απλούστερης ζωής. Αυτή η καλύβα μέσα στο δάσος είναι ένα μέρος τόσο γοητευτικό και δελεαστικό, ακριβώς επειδή μας προσφέρει την σωματική και πνευματική ανάσα που μας απομακρύνει από το άγχος της ζωής.

Γιατί, λοιπόν, να μην δημιουργήσουμε αυτό το είδος χώρου και στην καθημερινή μας ζωή;

Μπορεί να είναι μια πρόκληση για εμάς, δεδομένου ότι ζούμε πλέον σε μια εποχή όπου τα κινητά είναι η προέκταση του χεριού μας και κάτι βρίσκεται πάντα έτοιμο να τραβήξει την προσοχή μας, ενώ παράλληλα η ασταμάτητη ροή ειδήσεων και φρέσκου περιεχομένου είναι πελώρια και αποτελεί την πρώτη μας επιλογή για κάθε στιγμή χαλάρωσης και βαρεμάρας. Ωστόσο η επιλογή αυτή έχει ένα τεράστιο κόστος που συχνά αγνοούμε: αφαιρεί πολύτιμες στιγμές ηρεμίας, στιγμές ψυχικής ανάσας.

Έτσι, αντί να πιάνουμε ως συνήθως τις συσκευές μας, ίσως θα ήταν προτιμότερο να καλλιεργήσουμε τη συνήθεια να αγκαλιάσουμε τις στιγμές αδράνειας, οι οποίες είναι εξίσου σημαντικές, ειδικα αν αναλογιστούμε το φόρτο εργασίας που έχει ο καθένας από εμάς σε καθημερινή βάση, δίνοντας στο μυαλό μας το χώρο να περιπλανηθεί ελεύθερα και στον εαυτό μας την άδεια απλώς να υπαρχει. Αντί να χαζεύουμε μπροστά από μια οθόνη, μπορούμε να προσπαθήσουμε να βιώσουμε τι συμβαίνει γύρω μας, πώς είναι το φως που μπαίνει από το παράθυρο, μπορούμε να παρατηρήσουμε τους ατμούς που αναδύονται από τον καφέ ή το τσάι μας, εάν υπάρχει ένταση στην μέση, στους ώμους ή στον σβέρκο μας και πως μπορούμε να τους χαλαρώσουμε.

Όταν δημιουργήσουμε νοητικό χώρο για να αναπνεύσουμε και μάθουμε να λέμε όχι, όταν απαλλαγούμε από τα μη αναγκαία, ώστε να μπορέσουμε να επικεντρωθούμε καλύτερα στα πράγματα που είναι απαραίτητα και σημαντικά για εμάς, τότε θα είμαστε σε πολύ καλό δρόμο για να ζήσουμε μια απλούστερη ζωή.

Για δες, λοιπόν, που για να βρούμε την ηρεμία μας δεν χρειάζεται να αποδράσουμε σε καμία καλύβα στο δάσος!