“Αν θέλετε να ζήσετε καλύτερα, επικεντρωθείτε σ’ αυτό που θέλετε και όχι σ’ αυτό που φοβάστε..”

​O Μάριο Αλόνσο και το υπέροχο βιβλίο του που έχει γίνει best seller “Βρες τον εαυτό σου”, λέει:  “Λόγω των ριζικών αλλαγών που λαμβάνουν χώρα και της τεράστιας αβεβαιότητας μέσα στην οποία ζούμε, τα διαστήματα άγχους διευρύνονται όλο και περισσότερο. Το άγχος προκαλείται πολύ εύκολα. Αρκεί να φανταστούμε ότι στο μέλλον θα παρουσιαστούν μια σειρά από προβλήματα που δε θα μπορέσουμε να επιλύσουμε. Πρόκειται για μια ιδιόμορφη κατάσταση ανησυχίας, διότι αρχίζουμε να υποφέρουμε στο παρόν για κάτι που δεν ξέρουμε καν αν θα εκδηλωθεί στο μέλλον. 

Ο σπουδαίος φιλόσοφος και μαθηματικός Ρενέ Ντεκάρτ έγραψε στο τέλος της ζωής του μία επιστολή, από την οποία ξεχωρίζει ένα σχόλιο: «Η ζωή μου ήταν γεμάτη δυστυχίες, πολλές από τις οποίες δε συνέβησαν καν».
Και έλεγε κι άλλα ο Καρτέσιος: ” Ο αισιόδοξος θα μπορούσε να δει ένα φως εκεί που δεν υπάρχει, αλλά γιατί ο απαισιόδοξος θα πρέπει πάντα να τρέχει να το σβήσει;

Είναι ανάγκη να δούμε τι κρύβεται στα μύχια του μυαλού μας, διότι μόνο τότε θα καταλάβουμε σε βάθος από πού προέρχονται τα πραγματικά μας όρια. Όσο κι αν πονοκεφαλιάζουμε για να βρούμε μια εξήγηση, αυτή θα προέλθει από αλλού. Όπως έλεγε και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν: «Κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί από το ίδιο επίπεδο σκέψης που το γέννησε».
Αν ο νους έχει την ικανότητα να κάνει την ανησυχία να φωλιάζει μέσα μας, πώς θα μπορέσουμε να λυτρωθούμε από αυτή την κατάσταση χρησιμοποιώντας την ίδια μέθοδο που δημιούργησε το πρόβλημα; Αν θέλουμε να αποκτήσουμε μεγαλύτερη ικανότητα στην επίλυση προβλημάτων και να γίνουμε πιο επαρκείς όταν πρέπει να εκμεταλλευτούμε διάφορες ευκαιρίες, πρέπει να μάθουμε να ξεπερνάμε τα όρια που θέτει το ίδιο μας το μυαλό.

Σε γενικές γραμμές, τα μοντέλα εκπαίδευσης δίνουν έμφαση στην πολυμάθεια και αυτήν ακριβώς βαθμολογούν. Εντούτοις, δε βαθμολογούν ούτε μετρούν την ικανότητα κάποιου να ακούει, την ενσυναίσθηση, την αυτοσυγκράτηση, τη σοφία, την ηγετική ικανότητα, το θάρρος, τη συμπόνια ή άλλες αρετές που οδηγούν στην επιτυχία.

Χρειάζεται λοιπόν ένα εσωτερικό ταξίδι, διότι μερικές από τις διεξόδους που χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της ζωής υπάρχουν μόνο μέσα μας. Η προσωπική αλλαγή δεν έχει να κάνει με γνώσεις ή πολυμάθεια αλλά με κίνητρα, αφού μόνον όσοι νιώθουν αληθινά δραστηριοποιημένοι θα καταβάλουν την απαραίτητη προσπάθεια για να αποκαλύψουν αυτό που μένει κρυμμένο και ανεξερεύνητο μέσα τους.
Όταν αγγίξουμε τον αληθινό μας εαυτό, τότε θα καταλάβουμε πως μεγάλο μέρος του άγχους και του πόνου που βιώνουμε είναι λειτουργικό και πως η θεμελιώδης φύση μας είναι πηγή ενέργειας, σοφίας, γαλήνης, χαράς, δημιουργικότητας και αγάπης.
Στα βάθη του μυαλού του κάθε ανθρώπου υπάρχει η πίστη ότι έτσι είμαι εγώ και δεν αλλάζω με τίποτα». Τέτοιες παγίδες δημιουργούμε καθημερινά εμείς οι ίδιοι χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Η ταυτότητα και η προσωπικότητά μας, αυτό που πιστεύουμε ότι είμαστε ή αυτό που πιστεύουν οι άλλοι ότι είμαστε, απέχει παρασάγγας από αυτό που πραγματικά είμαστε. Όταν κάποιος έχει συνηθίσει να ζει εγκλωβισμένος σε μια καθορισμένη προσωπικότητα, παραμένει απομονωμένος σ’ ένα είδος κλουβιού, σε μια πραγματική φυλακή χωρίς να το συνειδητοποιεί. Έχουμε συνηθίσει να δρούμε και να σκεφτόμαστε με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Ωστόσο πρέπει να μάθουμε ότι ο ορισμός που οι ίδιοι έχουμε δώσει στον εαυτό μας και ο οποίος έχει σχηματιστεί από τα βιώματά μας και τις απόψεις των άλλων για εμάς, μας εγκλωβίζει και μας στερεί την εσωτερική μας ελευθερία. Όταν ξεπεράσουμε τα όρια της ίδιας μας της ταυτότητας τότε μόνο ανοίγουμε νέες δυνατότητες για μας και τη ζωή μας.
Πρέπει να γίνουμε κύριοι της προσοχής μας. Να θυμόμαστε πως όπου κατευθύνουμε την προσοχή μας, κατευθύνουμε και τα συναισθήματά αλλά και την ενέργειά μας. Όταν επικεντρώνουμε την προσοχή μας, τότε η πραγματικότητα έρχεται πιο κοντά μας.

Ο βασιλιάς μια μακρινής χώρα βρισκόταν ήδη σε προχωρημένη ηλικία και ήθελε να βεβαιωθεί πως, πριν φύγει από τη ζωή, θα έδινε στο γιο του ένα σημαντικό μάθημα. Να του δώσει να καταλάβει πόσο σημαντική είναι η εσωτερική μας γαλήνη και ισορροπία, αυτά που τις δύσκολες εποχές της βασιλείας του τον είχαν κρατήσει ψύχραιμο, ώστε να μπορέσει τελικά να κυβερνήσει τη χώρα του με ειρήνη και αρμονία. Για κάποιο λόγο, ο νεαρός πρίγκηπας δεν μπορούσε να καταλάβει το νόημα των λόγων του πατέρα του. «Ναι πατέρα, κατανοώ πως η ισορροπία και η γαλήνη μέσα μας είναι σημαντική, αλλά πιστεύω ότι ακόμη πιο σημαντικές είναι η εξυπνάδα και η δύναμη!»
Ο Βασιλιάς σκέφτηκε πως είναι μάταιο να του επαναλαμβάνει πολλές φορές τα ίδια και προσπάθησε να βρει έναν άλλο τρόπο για να του δείξει τι ήθελε να πει. Σκέφτηκε ότι με την τέχνη ίσως και να μπορούσε. Κάλεσε όλα τα σημαίνοντα πρόσωπα της Αυλής στη μεγάλη αίθουσα του παλατιού. «Θέλω να κηρύξω ένα διαγωνισμό ζωγραφικής, το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο που έχει γίνει ποτέ. Οι τελάληδες να διαδώσουν σε όλο τον κόσμο πως ο νικητής του διαγωνισμού θα λάβει ένα μοναδικό βραβείο». «Μεγαλειότατε», ρώτησε ένας από τους ευγενείς, «ποιο θα είναι το θέμα του διαγωνισμού;» «Το θέμα θα είναι η γαλήνη και η ισορροπία. Μόνο μια εντολή θα σας δώσω» πρόσθεσε ο βασιλιάς, «δε θα απορρίψετε κανένα έργο, όσο αλλόκοτο κι αν φαίνεται και όσο κακοφτιαγμένο κι αν το βρίσκετε».
Οι ευγενείς αποχώρησαν, χωρίς να έχουν πολυκαταλάβει την περίεργη διαταγή του βασιλιά. Απ’ όλα τα μέρη του κόσμου κατέφτασαν υπέροχοι πίνακες. Μερικοί απεικόνιζαν ακύμαντες θάλασσες, άλλοι ανέφελους ουρανούς που διέσχιζαν σμήνη πουλιών, δημιουργώντας μια αίσθηση ηρεμίας, ειρήνης και γαλήνης. Οι ευγενείς είχαν μείνει έκθαμβοι μπροστά σε τόσο εξαίσια έργα τέχνης. «Το σίγουρο είναι πως ο βασιλιάς θα δυσκολευτεί να επιλέξει τον καλύτερο ανάμεσα σε τόσο όμορφους πίνακες» έλεγαν.
Ξάφνου, προς έκπληξη όλων, εμφανίστηκε ένας πολύ παράξενος πίνακας. Ήταν σκοτεινός, ζωγραφισμένος με σκούρα χρώματα και αναπαριστούσε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα σε σκηνικό θύελλας. Θεόρατα κύματα χτυπούσαν βίαια πάνω σε μαυριδερά βράχια και πελώρια μολυβένια σύννεφα σκέπαζαν τον ουρανό. Οι ευγενείς αντάλλαξαν απορημένα βλέμματα και αμέσως ξέσπασαν σε δυνατά γέλια. «Μόνο ένας τρελός θα μπορούσε να συμμετάσχει σε ένα διαγωνισμό για την γαλήνη με έναν τέτοιο πίνακα».
Ήταν έτοιμοι να τον πετάξουν έξω από την αίθουσα, όταν τους εμπόδισε ένας ευγενής, λέγοντας: «Υπάρχει διαταγή του βασιλιά την οποία δεν μπορούμε να παρακούσουμε. Μας είπε να μην απορρίψουμε κανέναν πίνακα, όσο αλλόκοτος κι αν νομίζουμε πως είναι. Όσο ακατανόητη κι αν φαντάζει αυτή η διαταγή, είμαστε υποχρεωμένοι να υπακούσουμε». «Εντάξει» απάντησε ένας άλλος ευγενής, «αλλά βάλτε αυτόν τον πίνακα σ’ εκείνη τη γωνία για να μη φαίνεται καλά».
Έφτασε η μέρα που ο βασιλιάς έπρεπε να αποφασίσει ποιος πίνακας θα κερδίσει το διαγωνισμό. Όταν μπήκε στην αίθουσα όπου εκτίθεντο τα έργα, το πρόσωπο του φωτίστηκε, αλλά όσο προχωρούσε κι έβλεπε τους πίνακες, η χαρά του μετατρεπόταν σε απογοήτευση. «Μεγαλειότατε, κανένα έργο δε σας ικανοποιεί;» ρώτησε ένας ευγενής. «Ναι καλοί είναι, δεν τίθεται θέμα, αλλά τους λείπει κάτι».
Ο Βασιλιάς είχε φτάσει στο τέλος της έκθεσης και δεν είχε βρει κάτι που να του αρέσει. Τότε, άξαφνα, την προσοχή του τράβηξε ένας πίνακας που ήταν κρυμμένος σε μια γωνιά. «Τι είναι αυτό εκεί που δεν φαίνεται καλά;» ρώτησε. «Ένας πίνακας μεγαλειότατε. Τον βάλαμε απόμερα γιατί πρόκειται για τον πίνακα κάποιου παράφρονα. Τον απορρίψαμε αμέσως, αλλά επειδή είχατε δώσει εντολή να αποδεχόμαστε όλα τα έργα, αποφασίσαμε να τον βάλουμε σε μια γωνία, ώστε να μη χαλά την ομορφιά των υπόλοιπων».
Ο Βασιλιάς πλησίασε να δει τον παράξενο πίνακα, ο οποίος πράγματι ήταν δυσνόητος. Τότε έκανε κάτι που κανένα άλλο μέλος της Αυλής δεν είχε κάνει: πήγε κοντά και τον παρατήρησε προσεκτικά. Έπειτα από λίγο, το πρόσωπο του φωτίστηκε και υψώνοντας τη φωνή, ανακοίνωσε: «Χωρίς καμία αμφιβολία, αυτός ο πίνακας κερδίζει τον διαγωνισμό!» Οι ευγενείς αντάλλαξαν έκπληκτα βλέμματα, σίγουροι πως ο βασιλιάς είχε χάσει τα λογικά του.
Ένας από αυτούς ρώτησε δειλά: «Μεγαλειότατε, ποτέ δεν αμφισβητήσαμε τις απόψεις σας, αλλά τι είναι αυτό που βλέπετε στον συγκεκριμένο πίνακα, ώστε να τον θεωρείτε τον καλύτερο;»
Και τότε ο βασιλιάς τους είπε: «Δεν τον προσέξατε καλά. Πλησιάστε και κοιτάξτε καλύτερα!». Πράγματι, οι ευγενείς έκαναν ό,τι τους είπε ο βασιλιάς, ο οποίος τους έδειξε κάτι ανάμεσα στα βράχια του πίνακα. Ήταν μια μικρή φωλίτσα με ένα νεογέννητο πουλάκι. Η μητέρα το τάιζε, αδιαφορώντας πλήρως για την αντάρα που επικρατούσε ολόγυρά της. Ο βασιλιάς τους εξήγησε πως αυτό επιθυμούσε να διδάξει στο γιο του.
«Η γαλήνη δεν προκύπτει μέσα από ιδανικές συνθήκες, όπως απεικονίζεται στους άλλους πίνακες με τις ακύμαντες θάλασσες και τους ανέφελους ουρανούς. ​Η γαλήνη και η ισορροπία είναι η ικανότητα να διατηρούμε την προσοχή μας σ’ αυτό που αποτελεί προτεραιότητα για μας, παρά τις αντίξοες συνθήκες».​

Όπως λέει και ο συγγραφέας Henry Miller: Δώσε σε ό,τι θέλεις να ζήσεις ή να δημιουργήσεις το δώρο της προσοχής σου. Συγκέντρωσε όλη σου τη σκέψη και την ενέργειά σου πάνω σε αυτό που αισθάνεσαι ή κάνεις κάθε φορά. Οι ακτίνες του ήλιου δεν καίνε αν δεν εστιαστούν σε ένα σημείο. Τη στιγμή που θα δώσεις ιδιαίτερη προσοχή σε οτιδήποτε, ακόμη και ένα πράσινο φύλλο, γίνεται ένας μυστηριώδης, τρομακτικός μα και απίστευτα υπέροχος κόσμος.. Φαντάσου τώρα αυτός ο κόσμος να είναι η δική μας ζωή…”

Via menta88fm