Ο Νίκος Μουρατίδης γράφει για τον Μάνο Ελευθερίου

 Έφυγε στα 80 του

Ήταν από τους πιο γλυκούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει στην ζωή μου. Ήσυχος, λιγομίλητος με ένα αδιόρατο χαμόγελο σχηματισμένο σχεδόν πάντα στο πρόσωπο του. Τα καλοκαίρια στην Σύρο μάλιστα, γινόταν ακόμα πιο απολαυστικός. Με σπάνιο χιούμορ και «βιτριολικά» υπονοούμενα….

Είχε τρομερή αδυναμία στην αδελφή του, την Αγγελική. Κάποια καλοκαίρια που βρισκόμασταν στις διακοπές μας στην Σύρο και ερχόταν στο σπίτι του Γιώργου και της Άννας Νταλάρα, όταν ήταν μπροστά ο Γιώργος, κοιταζόμασταν συνωμοτικά και ανάβαμε συγχρόνως τσιγάρο (καπνίζαμε και οι τρεις μας). Επειδή ο Γιώργος πάντα μας έβαζε χέρι για το τσιγάρο- πιστεύαμε ότι αν καπνίζαμε και οι 3 μαζί ήταν σαν να κάναμε «μέτωπο». Ντουμάνι ο καπνός και ο Νταλάρας τα μάζευε και πήγαινε στην άλλη άκρη της βεράντας….

Όταν την άνοιξη του 2015 η Αγγελική άφησε την τελευταία της πνοή, «τα χρειαστήκαμε». Επειδή την λάτρευε, φοβηθήκαμε ότι δεν θα αντέξει το χαμό της…. Μετά από κάποιους μήνας που άρχισε πάλι να παίρνει τα πάνω του… η ανακούφιση ήταν τεράστια. Με τον Μάνο συναντιόμασταν σε πολύ συγκεκριμένα μέρη. Σε συναυλίες, σε θέατρα και σε παρουσιάσεις βιβλίων. Και όταν τον έβγαζα φωτογραφίες μου έλεγε- κάνοντας πλάκα: «έλα να βγάλουμε και μαζί να σκάσουν οι εχθροί μας».

Δεν φανταζόμουν ποτέ, ότι στην ζωή μου θα έφτανε κάποια στιγμή που θα μετρούσα απώλειες αγαπημών φίλων. Και σας το λέω είναι πολύ επώδυνο….

Από τον Νίκο Μουρατίδη

Η συνέχεια εδώ