2 πράγματα που κάνουν την παραγωγικότητα επικίνδυνη

Τι ρόλο παίζει τελικά η παραγωγικότητα στη ζωή μας; Πότε φέρνει θετικά αποτελέσματα και πότε την κάνουν επικίνδυνη;

Είναι πλέον γνωστό πως το τέλος μιας χρονιάς και το ξεκίνημα μιας νέας σηματοδοτεί τον καταιγισμό των μέσων κοινωνικής δικτύωσης με δημοσιεύματα σχετικά με τους τρόπους που μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας και να πετύχουμε όλους μας τους στόχους.

Τα δημοσιεύματα αυτά συνήθως καταπιάνονται με την υιοθέτηση στρατηγικών και συνηθειών που μεγιστοποιούν τα επίπεδα παραγωγικότητάς μας.

Παρόλο που δεν υπάρχει κάτι εγγενές λάθος με αυτό, πολλοί είναι αυτοί που εμπνευσμένοι από το ιδεώδες μιας καθημερινότητας που υπόσχεται επιτυχία – και ευτυχία, παρόλο που το ένα δεν φέρνει αυτομάτως το άλλο – φτάνουν στην αντίθετη κατεύθυνση, σε αυτή του υπερβολικού ελέγχου κάθε πτυχής της ζωής τους. Όπως είναι αναμενόμενο, μια τέτοια κατάσταση μόνο τα επιθυμητά οφέλη δεν μπορεί να επιφέρει. Αντίθετα, βυθίζει τα άτομα σε έναν ωκεανό υποχρεώσεων, ματαιώσεων και ενοχών.

Πότε λοιπόν η παραγωγικότητα γίνεται επικίνδυνη;

1| Όταν στο όνομά της παραμερίζεται ο αυθορμητισμός

Είναι λογικό πως όταν θέτουμε συγκεκριμένους στόχους, ακολουθούμε και συγκεκριμένα βήματα για να οδηγηθούμε σε αυτούς. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν δεν υπάρχει ευελιξία στη σκέψη και στον τρόπο που δομούμε την καθημερινότητά μας, όταν δεν δίνουμε στον εαυτό μας αρκετό χώρο και χρόνο για να κάνει πράγματα που απλά μας ευχαριστούν.

Δεν χρειάζεται κάθε τι που κάνουμε να μας οδηγεί στην αυτοβελτίωση. Μερικές φορές, έχουμε το δικαίωμα απλά να υπάρχουμε, απολαμβάνοντας τις δραστηριότητες που δίνουν ευχαρίστηση στη ζωή μας. Όταν ο αυθορμητισμός θυσιάζεται στον βωμό της παραγωγικότητας, δεν βρίσκουμε διεξόδους να διοχετεύσουμε το άγχος ή τα διάφορα αρνητικά συναισθήματά μας. Έτσι, η πίεση συσσωρεύεται μέσα μας και εκφράζεται με διάφορους – συνήθως όχι τόσο ευχάριστους – τρόπους.

2| Όταν οδηγεί στην εξουθένωση και στις ενοχές

Πολλές φορές ξεκινάμε κάθε νέα χρονιά με μια σιγουριά ότι αυτή τη φορά δεν θα παρεκκλίνουμε από τους στόχους μας. Στην αρχή, τα καταφέρνουμε περίφημα. Ακόμα και αν πιεζόμαστε, στο τέλος της ημέρας έχουμε διαγράψει από τη λίστα των υποχρεώσεών μας αυτά που θέλαμε να κάνουμε.

Τι γίνεται όμως στη συνέχεια; Τι γίνεται όταν έχουμε την αυθαίρετη προσδοκία από τον εαυτό μας να λειτουργεί πάντα στο έπακρο ανεξαρτήτως των συνθηκών;

Επέρχεται η εξάντληση και γκρεμίζει ό,τι είχαμε χτίσει μέχρι τότε.

Ταυτόχρονα, επικρίνουμε τον εαυτό μας κάθε φορά που κάτι δεν πάει σύμφωνα με το πλάνο, κάθε φορά που παρεκκλίνουμε από τα «πρέπει» που οι ίδιοι έχουμε επιβάλλει στον εαυτό μας. Το θέμα είναι πως με αυτόν τον τρόπο όχι μόνο ξεφεύγουμε από το πρόγραμμα – που στην τελική δεν είναι και κάτι το τόσο τραγικό – αλλά γεμίζουμε τον εαυτό μας με πρόσθετες ενοχές, με ό,τι συνέπειες έχει κάτι τέτοιο για την ψυχική μας υγεία.

Ενσυνειδητότητα έναντι της άκρατης παραγωγικότητας

Καλώς ή κακώς, είναι ανθρωπίνως αδύνατο να μην κάνουμε σχέδια, να μην θέτουμε στόχους και να μην σκεφτόμαστε το μέλλον, για αυτό και η λύση δεν είναι να αφήσουμε τα πάντα στη τύχη τους αλλά να είμαστε συνειδητά παρόντες τη στιγμή που υλοποιούμε τους στόχους μας, χωρίς κριτική και χωρίς να σκεφτόμαστε συνεχώς τι πρέπει να κάνουμε έπειτα.

Δεν είναι εύκολο και σίγουρα δεν είναι μια αυτόματη διαδικασία. Χρειάζεται τακτική υπενθύμιση στον εαυτό μας ότι μόνο το παρόν υπάρχει και μια γενικότερη αλλαγή της κοσμοθεωρίας μας βάση αυτής της παραδοχής. Το ελπιδοφόρο είναι ότι τις περισσότερες φορές και μόνο η προσπάθεια προσέγγισης της ενσυνειδητότητας είναι αρκετή.