Ο Patrick Kelly στο San Francisco: H πολιτική ματιά του σχεδιαστή σε συνάρτηση με την μόδα

Το “παιχνιδιάρικο” και η “πολιτική” είναι δύο έννοιες που συνδιαλέγονται και συνυπάρχουν αρμονικά στο μυαλό και το έργο του σχεδιαστή μόδας.

Με καταγωγή από το Μισισίπι , ο “queer” σχεδιαστής πλέον έχει ως έδρα της δημιουργικότητας και ανάπτυξης των ιδεών του, την πιο μαγική πρωτεύουσα του κόσμου, το Παρίσι. Ο Patrick Kelly άνοιξε την αυλαία στην έκθεσή του στις 23 Οκτωβρίου, που έχει αναδρομικό χαρακτήρα και διεξάγεται στο μουσείο De Young , στο San Francisco.

Η τρέχουσα έκθεση έχει ως βασικό σκοπό μεταξύ άλλων να λειτουργήσει ενημερωτικά στην έκθεση που διεξήχθη το 2014 στην Philadelphia της Αμερικής . Η έκθεση αυτή ανέδειξε κομμάτια από το δώρο του έργου του σχεδιαστή, από τον Bjorn Guil Amelan, τη ζωή και τον επιχειρηματικό συνεργάτη του σχεδιαστή, και τον Bill T. Jones. Πολλά έχουν αλλάξει σε επτά χρόνια, ιδιαίτερα τα δύο τελευταία, και το «Patrick Kelly: Runway of Love» έρχεται σε μια εποχή, που το έργο του επαναπροσδιορίζεται από συζητήσεις γύρω από την κοινωνική δικαιοσύνη και ταυτότητα.

Συγκεκριμένα αναφέρει:

«Νομίζω και ελπίζω ότι το αυξημένο ενδιαφέρον για τη δουλειά του σημαίνει μια μεγαλύτερη αλλαγή που συμβαίνει στη βιομηχανία της μόδας και στις συζητήσεις που κάνουμε ως ιστορικοί της μόδας. Ομάδες όπως η Kelly Initiative, που πραγματικά σκέφτονται τον Πάτρικ ως αυτή την κραυγή για άλλους μαύρους επαγγελματίες της μόδας, είναι πραγματικά σημαντικές», λέει η επιμελήτρια του de Young, Laura L. Camerlengo. «Νομίζω ότι αυτή η έκθεση συνδυάζεται με μεγαλύτερες συζητήσεις που συμβαίνουν στη μόδα και επίσης με πράγματα που σκεφτόμαστε εσωτερικά στο μουσείο. Τηρήσαμε πολύ σθεναρή θέση να δηλώσουμε μια αντιρατσιστική μουσειακή πρακτική πέρυσι με την συμπερίληψη της διαφορετικότητας ως κεντρική κατευθυντήρια αρχή μας».

Γιατί είναι σημαντικό να ρίξουμε μία ματιά στην τωρινή έκθεση στο μουσείο De Young;

Στην έκθεση αυτή επαναπροσδιορίζεται και υπενθυμίζεται στους θεατές της, η αξία της (επανα)πλαισίωσης, μίας πρακτικής που ήταν στο επίκεντρο της δουλειάς αυτού του σχεδιαστή. «Βασικά, γυρίζω μια αναστροφή όλη την ώρα. Και είμαι ο μόνος Αμερικανός εδώ που το κάνει», είπε ο σχεδιαστής, ο οποίος ήταν γνωστός για το σκέιτμπορντ στο Παρίσι, στη Vogue το 1989. Ήταν εκείνη τη χρονιά που τα μοντέλα στην ανοιξιάτικη επίδειξή του φορούσαν φορέματα κρεμασμένα με μίνι επιχρυσωμένο σκελετό και κρατούσαν μεγαλύτερα μέχρι τα πρόσωπά τους σε μια κατασκήνωση με σοβαρούς τόνους.

Ας μάθουμε όμως περισσότερα για τον σχεδιαστή

Patrick Kelly (September 24, 1954 – January 1, 1990) – Ήταν ο πρώτος μαύρος σχεδιαστής από τις ΗΠΑ που έγινε δεκτός στο Chambre Syndicale, το διάσημο διοικητικό όργανο της γαλλικής βιομηχανίας έτοιμων ενδυμάτων.

Φανατικός μαθητής του la mode , έπαιζε συχνά με ιστορικές αναφορές μόδας (με τρόπο που ευθυγραμμίζει μέρος της δουλειάς του με αυτό του Φράνκο Μοσκίνο).

Η Elizabeth “Miss Liz” Goodrum, το δεξί χέρι του Kelly και σχεδιάστρια από μόνη της, εξηγεί , ότι : <<εκτός από το πλούσιο παρελθόν του, ο Kelly σπούδασε επίσης Vogue και άλλα περιοδικά μόδας, φροντίζοντας να γνωρίζει ποιους από τους βασικούς παίκτες ήταν και τι παρήγαγαν άλλοι σχεδιαστές και οίκοι σχεδιασμού . Ήθελε να κάνει μια δήλωση παίρνοντας τα έργα αυτών των καθιερωμένων σχεδιαστών και ‘ξαναδημιουργώντας’ τα για να δείξει ότι ήταν εξίσου καλός, αν όχι καλύτερος, από αυτούς>>.

Ένα ελαστικό μίνι φόρεμα στολισμένο με γαρδένιες μπορεί να “κλείσει το μάτι” στην Coco Chanel , αλλά ήταν αναμφισβήτητα Kelly. Ο σχεδιαστής δεν έφτιαξε μόνο διακοσμητικά κομμάτια με επίγνωση του σώματος, αλλά αυτού του είδους οι εμφανίσεις δένουν σε δύο από τις βασικές αφηγήσεις εκείνης της δεκαετίας ‘μεγαλύτερο-είναι-καλύτερο’ (the bigger, the better). Τα ρούχα του Kelly έκαναν μεγάλη απήχηση την ίδια στιγμή που ήταν σχετικά εύκολα στο πορτοφόλι. (Λαμβάνοντας υπόψη τους πελάτες του, όταν αυξήθηκαν οι φόροι εισαγωγής, ο σχεδιαστής επινόησε κουμπιά και διακοσμητικά που θα μπορούσαν να αποσταλούν με χαμηλότερο κόστος.) «Τα παιχνιδιάρικα και θαρραλέα σχέδια του Patrick Kelly αιχμαλώτισαν τέλεια το ζήλο της δεκαετίας του 1980, ενώ προκαλούσαν ριζωμένα στερεότυπα και με τόλμη επιβεβαιώνοντας τη μαύρη ενδυνάμωση.Η κληρονομιά αυτής της πρακτικής έχει αποδειχθεί διαρκής—η δουλειά του Kelly ήταν φάρος ελπίδας για τους σχεδιαστές στη δεκαετία του ’80 και η καριέρα του συνεχίζει να αποτελεί σημαντική έμπνευση και σημείο αναφοράς για τους σχεδιαστές που εργάζονται σήμερα», δηλώνει ο Thomas P. Campbell. , διευθυντής και διευθύνων σύμβουλος των Μουσείων Καλών Τεχνών του Σαν Φρανσίσκο.